Η Διονυσία (Σούλα) Βιολάρη γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο. Είναι σύζυγος του Κώστα Βιολάρη, μητέρα δύο παιδιών και δύο χαριτωμένων εγγονών. Η ποίηση και η συγγραφή είναι οι αγάπες της και η καθημερινή της ασχολία! Ποίηματά της έχουν δημοσιευτεί και βραβευτεί από διάφορους Πολιτιστικούς Φορείς. Εργάζεται στην οικογενειακή της επιχείρηση. Επίσης εργάστηκε ως Ραδιοφωνική Παραγωγός των ραδιοφωνικών σταθμών: Ελληνοκυπριακός Ραδιοφωνικός Σταθμός της Αθήνας και Ράδιο Υγεία Οικολογία.
Ασχολήθηκε επίσης με το πιάνο (Ωδείο Χαλανδρίου Γεωργίας Φωτοπούλου), με τη ψυχολογία (πνευματικό κέντρο Αρμονική Ζωή), με τη μελέτη της Αγίας Γραφής (σε Κύκλο Κυρίων), με παραδοσιακούς χορούς (παραστάσεις στο Λύκειο Ελληνίδων) και για πολλά χρόνια ήταν μέλος σε χορωδίες (Βριλησσίων και Χολαργού). Της αρέσει το διάβασμα και η ηρεμία στο σπίτι.
Αρκετά ποιήματά της έχουν βραβευτεί: Ειρήνη η θαλερή των ανθρώπων, Ο αγνοούμενος, Τετράδια με Ελληνικούς Στίχους, Σμύρνη μου, Η αγάπη σου, Η μούσα και ο ποιητής.
Αρκετά ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε Ποιητικά Ανθολόγια:Της Ειρήνης το βλέμμα, Σταλαγμοί Δακρύων Ελπίδας Αναγέννησης της Ζακυνθινής Εστίας Αθήνας “Διονύσιος Ρώμας”, Η Καταστροφή της Σμύρνης της Εταιρίας Γραμμάτων & Τεχνών Πειραιά, Αρμονία Ψυχών της Ομάδας Ποιητική Έλξη, Στο Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2022 και 2023 του Ομίλου Λογοτεχνίας Πολιτισμού και Επιστημών Κέφαλος, Στου Έρωτα το Κόκκινο, FEMMINA Άνθη Λόγου και Ψυχής 1η Ποιητική Ανθολογία Εκδόσεων ΚΟΎΡΟΣ και τέλος στο Συλλεκτικό Έργο Έρως ανίκατε μάχαν… της Καίτης Κουμανίδου και Βίκυς Δρακουλαράκου,ως συγγραφέας, με την Ιστορία Αγάπης, Έρωτας στην Εποχή των Μπουάτ σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μιλτιάδη Γκάγκο.
Στην εργογραφία της περιλαμβάνονται το Παραμύθι «Η Κοτούλα Τσαντού» (2023) και η ποιητική συλλογή «Ροδαφνούσα» (2023) από τις Εκδόσεις “ΚΟΥΡΟΣ”.
Δείγματα Γραφής
Μοσχοβολάς μυρτιές και δάφνες,
ροδαφνούσα μου.
Αστράφτουν τα μάτια σου
στης γερακίνας το πέταγμα.
Προβάλλεις τα άνθη σου
στου λιόγερμα το ξάφνιασμα.
Η φαντασία μου στην πύλη των αγγέλων,
δροσοσταλίδα μου.
Πολύχρωμη πεταλούδα
στους μίσχους μου κρυμμένη
ρουφάς την αγάπη μου.
Νεράιδα μου, με φωνή αηδονιού
και πεντογάλανα κομμάτια
τ’ ουρανού στα μαλλιά.
Φως στο φωτοστέφανο της αυγής,
κρινοφέγγαρη του Απρίλη.
Φωτιά στα σπλάχνα μου
που πυρώνει της νύχτες μου.
Φεγγοβολιά των ματιών μου,
στου απείρου το έρεβος, λάβα ηφαιστείου.
Χρυσοκέντητα τα πλουμιστά γιορτάνια σου,
ανθέ του αγρού.
Έλα, γιορτή να πλέξουμε στης φύσης τα κλωνάρια
και με χυμούς της κουμαριάς
θα πιούμε την αγάπη.
Καταρράκτες θ’ αναστήσουμε
και στις θαλασσοσπηλιές τους
θα στήσουμε σημαία με καμβά αρωμάτων
και χρώματα της θύμησης.