Η Αντιγόνη Ηλία γεννήθηκε στην Κύπρο. Αποφοίτησε με άριστα από το Λύκειο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ στη Λευκωσία. Στη συνέχεια φοίτησε στο Ανώτερο Ξενοδοχειακό Ινστιτούτο της Κύπρου Α.Ξ.Ι.Κ όπου κι εργάστηκε στον επισιτιστικό τομέα. Στη συνέχεια παρακολούθησε ένα τριετές πρόγραμμα αγιογραφίας με αρκετές δημιουργίες σε Ελλάδα και Κύπρο Αυτό όμως που αγάπησε περισσότερο είναι η ποίηση. Οι πρώτες της εμπνεύσεις προέρχονται από το όμορφο ορεινό χωριό της μητέρας της Άλωνα, όπου από παιδί ακόμη, μάζευε εικόνες εναποθέτοντας τες στο χαρτί .Είναι ενεργό μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου και του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού βιβλίου. Έχει διακριθεί σε Λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ποίησης και έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες σε Ελλάδα και Κύπρο! Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί στην Ισπανική γλώσσα και δημοσιευτεί σε περιοδικά της χώρας! Έχει λάβει επίσης μέρος σε θεατρικές παραστάσεις και το 2023 έχει εκδώσει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο ‘Καρδιογράφημα’ από τον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου ΣΠΕΚ και τις Εκδόσεις Αρχύτας. Ακολούθησε το 2024 η δεύτερη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Βαθύ μπορντό +7 χαϊκού για το τέλος» , ένα παραμύθι για παιδιά μέχρι 12 χρόνων με τίτλο «Η Γιαγιά μου η Αντιγόνη» καθώς και ένα ebook με ποιητικά αποφθέγματα, ένα χρήσιμο εργαλείο αξιοποίησης από παιδιά και εκπαιδευτικούς. Εργάζεται σε βρεφονηπιακό σταθμό, δίνοντας και εισπράττοντας απέραντη ζεστασιά και αγάπη από τα παιδιά! Όπως η ίδια συχνά λέει, ό,τι αξίζει να αγαπηθεί ας γίνει στίχος, τραγούδι, μουσική!
Δείγματα Γραφής
Πάντα αναδυόμουν απ’το βυθό μου…
λίγα κίτρινα στάχυα,
ένα παραβάν για ουρανό,
έφτιαχνα ξωκλήσια
φωτισμένα αμπαζούρ
της μοναξιάς μου!
Τι ευτυχία Θε μου!
ΑΦΕΣΟΥ
Θαρρώ, πως είναι εγωϊστικό
να θρηνείς τη μέρα!
Όλοι έχουν δικαίωμα στο χαμόγελο σου..
..ακόμα κι εσύ!
Σε λίγο νυχτώνει,
ανενόχλητα εντός
των τειχών
αφέσου!
ΛΕΞΕΙΣ
Νύχτες ξάγρυπνη στο πλάι σου,
χάραζα λέξεις στο πρόσωπο σου.
Ολοκαίνουριες,
βγαλμένες από νέο
εμπορευματοκιβώτιο,
συγυρισμένες σε ριγέ τετράδιο
με χοντρό μπλε εξώφυλλο.
Σπάραζαν, ικέτευαν για
ένα χάδι στα σπερμένα αυλάκια
των ματιών σου, στις ξεθωριασμένες σκιές της αλμυρής σου ανάσας
Σε είδαν οι λέξεις..
…σε είδαν να κλαις σαν μικρό παιδί
τη στιγμή που μάταια προσπαθούσες να κρυφτείς στο ξωπόρτι της ψυχής σου..
Σε είδαν να συνθλίβεις τον ήλιο
την ώρα που ο άνεμος τρεμόσβηνε
στο πιο μικρό κύτταρο σου
Ατελείωτη παραμένει η νύχτα..
..μα εσύ κοιμήσου!
Οι λέξεις θα σε ξυπνήσουν το χάραμα!
ΜΗ ΛΕΣ ΤΙΠΟΤΑ
Το ξέρεις πως εμείς πάντα θα αγαπιόμαστε!
Όχι σαν εραστές ενός τρισάθλιου
κόσμου με βρώμικη δυσωδία
αλλά σαν σπίθες αιωνιότητας,
δυο λιθαράκια στο καμίνι της ζωής που
ξέμειναν στο πιο απομακρυσμένο σημείο
του πυκνού δάσους, μα εξακολουθούν
να υπάρχουν βαδίζοντας τη ξεχασμένη
τους πορεία με τις ανηφόρες και
τις κατηφόρες, πίνοντας
νερό από το ίδιο ποτάμι!
Να κρατιούνται και να
μεταμορφώνονται!
Μη λες τίποτα!
Σφράγισε τα μάτια και
δες ψηλά ποιος καρτερικά αναμένει!