Θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατάει

με ξεραμένα δάκρυα στα κρύα μάγουλα,

δεν είχε τέλος ο δρόμος τούτος.

Ούτε προορισμός υπήρχε,

ήμουν μικρή και δεν καταλάβαινα πολλά.

Ήξερα μόνο πως πρέπει να φύγουμε,

διχως τον λόγο να γνωρίζω.

 

Η μάνα μου από το χέρι με τράβαγε να προχωρήσω,

και πίσω λεπτό να μην κοιτάξω μου λεγε.

Τίποτα μαζί μου δεν κατάφερα να πάρω,

μόνο τα παιδικά μου παπούτσια.

Και αυτά σκισμένα, μα μου τα είχε πάρει ο μπαμπάς μου.

Μόνο αυτά είχα πια για να τον θυμάμαι.

Μου τα είχε αγοράσει λίγες μέρες πριν ο θάνατος τον βρεί στον ύπνο του.

 

Προχωρούσαμε ώρες προς άγνωστο προορισμό.

Τα πόδια μου πονούσαν και τα παιδικά μου παπούτσια είχαν σχεδόν διαλυθεί.

Μακάρι να ήταν μόνο αυτά που διαλύθηκαν.

Η οικογένεια μου διαλύθηκε από τα πρέπει της φυγής μα…

Εγώ τα παιδικά μου παπούτσια να σώσω από την διάλυση θέλησα και έτσι τα έβγαλα.

Περπάταγα ξυπόλυτη με τα παιδικά παπούτσια μου στο χέρι.

Το ένα μου χέρι το βάσταγε η μάνα μου και με το άλλο βάστούσα τα παπούτσια.

 

Άρχισε να βρέχει, το νερό με χάιδευε παγώνοντας

όλο και περισσότερο τα ξυπόλητα πόδια μου.

Κοίταξα ψηλά τον συννεφιασμένο ουρανό,

οι σταγόνες της βροχής έπλυναν τα ξεραμένα δάκρυα μου.

Με τράβηξε η μάνα μου κάτω από μια τέντα μέχρι η βροχή να σταματήσει.

Κάθισα κάτω στο πεζοδρόμιο και με τα δυο μου χέρια αγκάλιασα τα παιδικά παπούτσια μου.

Ήταν τα μόνα που είχα πια για να ζωντανεύουν τις μνήμες με τον πατέρα μου.

 

Τα παιδικά παπούτσια που κράταγα από το άλλο χέρι, ήταν σαν να κράταγα

από την μιά τη μάνα μου και από την άλλη τον πατέρα μου.

Έτσι, ο δρόμος της φυγής έμοιαζε πιο γλυκός,

λιγότερο τρομακτικός για την παιδική μου ψυχή.

Μέσα από αυτά ζωντάνευα τις πιο αγνές μου σκέψεις.

Σκέψεις που μου θύμιζαν το σπίτι μου, τον τόπο μου,

και τα τελευταία δάκρυα που στέγνωσαν στα κρύα μάγουλα μου.