“(…)Εκεί γέννησε το πρώτο της παιδί.
Μία νύχτα με εκτυφλωτική πανσέληνο, γεμάτη ζάλη καιπαροξυσμό. Έγραψε την τελευταία λέξη και πίεσε με τόσοπάθος με την πένα της το ακριβό χοντρό χαρτί, που τοπλήγωσε ανεπανόρθωτα, βαθουλώνοντας για πάντα τιςσελίδες από αυτό το τελευταίο σημείο στίξης. Σήκωσε τοβλέμμα της ψηλά στον ουρανό και άκουσε τα κόκαλα καιτους μυς της στους ώμους και στον αυχένα της να βρυχώνται και να κροταλίζουν από την πολύωρη ακινησία. Με ταμακριά της δάκτυλα πίεσε τα ριζά του αυχένα της, μέχρι ναπονέσει. Όλο της το κορμί είχε κλειδωθεί στη στάση τουπροσκυνητή που σκύβει για να ασπαστεί με ευλάβεια τοθείο δώρο του λόγου. Από τα βάθη της κοιλιάς της βγήκεμια καθαρτική εκπνοή, με ένα λυγμό τόσο βαθύ που έμοιαζε με ερωτικό κάλεσμα. Έγραφε για τρία μερόνυχτα σχεδόνακατάπαυστα.
Μέσα από το ομιχλώδες τοπίο, ξεπρόβαλε η κοιλιά ενόςτερατώδους, πελώριου κόκκινουφεγγαριού. Το είχε ξαναδεί αυτό το φεγγάρι η Κλάρα σε έναν από τους πυρετώδειςεφιάλτες των εφηβικών της χρόνων, τότε που το μυαλό τηςαπασχολούσαν μόνο το σεξ και το φευγιό. Αν τρυπούσεεκείνο το φλογισμένο φεγγάρι με μία καρφίτσα, θα έπαιρνεόρκο ότι από μέσα του θα ξεπετάγονταν δράκοι με φλογισμένες ανάσες και πηχτή λάβα.
Έσκυψε ξανά πίσω στο νεογέννητο παιδί της και με ένααπαλό άγγιγμα πέρασε τα κουρασμένα της δάκτυλα πάνωαπό την τελευταία της σελίδα με τόση προσήλωση, κλείνοντας τα μάτια, λες καιπροσπαθούσε να διαβάσει με τημέθοδο Μπράιγ. Και τότε, μία άγρια χαρά την κατέκλυσεκαι η κούραση από το κορμί της διαλύθηκε όπως το αλάτι στο ζεστό νερό. Η πρώτη της συλλογή με τις λυρικέςιστορίες αγάπης και τα διαδοχικά κεφάλαια ωμότητας. Τομυτερό μέρος από τα βέλη του έρωτα. Ο λυρισμός ήταν δικός της και ο κυνισμός δικός του. Ο πιο πολύτιμος φόροςτιμής στον πιο αγαπημένο αγαπητικό της. Τα βιβλία τηςήταν μυστικά το αμάλγαμα των δύο τους. Όπως τα δέντραπου μεγαλώνουν μαζί και οι κορμοί και οι ρίζες τους μπλέκονται, μέχρι που καταλήγουν να γίνονται ένα.(…)”
(Βιβλίο «Πως να εξημερώνετεΑιθέρια Πλάσματα», κεφ. 11 «Οκτώβριος 2011: Άγγελος Αποστάτης», σελ 203-204.)
