Η Κλεοπάτρα Μακρίδου-Robinet γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου το 1951. Γράφει ποίηση. Τελείωσε το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Σπούδασε με υποτροφία χημικός στη Grenoble και τη Lyon της Γαλλίας και είναι κάτοχος Διδακτορικής Διατριβής στην Ανόργανο Χημεία ( Docteur de Spécialité). Διατέλεσε χρόνια στέλεχος του Γαλλικού Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων, καθώς επίσης και του Υπουργείου Οικολογίας και Αειφόρου Ανάπτυξης, όπου εξήσκησε τα καθήκοντα της Διευθύντριας του Τμήματος « Υδάτινοι Πόροι », στην Ορλεάνη.
Είναι παντρεμένη με τον Γάλλο καθηγητή πανεπιστήμιου Jean Claude Robinet και είναι μητέρα δυο παιδιών. Είναι πρόεδρος και ενεργό μέλος συλλόγων «Οι Φίλοι της Κύπρου», στη Γαλλία απ’ όπου συντελεί στο ν’ ακουστεί η φωνή της Κύπρου. Γράφει άρθρα σε γαλλικά περιοδικά και εφημερίδες. Μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στη Γαλλία και την Κύπρο.
Εργογραφία
Ποίηση:
- Ωδή για την Κύπρο, Λευκωσία 1992.
- Πατερ απελθέτω απ´εμού το ποτήριον τούτο, Λευκωσία 1994.
- Σαλαμίνα τε, Λευκωσία 1996.
- «Πρέσβυν αρ’ εισδέξομαι πάτερ», Λευκωσία 1998.
- O νόστος των Ηρακλειδών, Λευκωσία 2006.
- Το Κάππα της Κύπρου, Λευκωσία 2013.
- Μνημόσυνο. Ωδή στον χαμένο Υπαξιωματικό Κύπρο Γ. Iωάννου, Ιχνηλασία, Λευκωσία 2014.
- Ρε Αλεξης, Ο Ηγέτης μιας καταδικασμένης επανάστασης, Λευκωσία 2015.
- Άσμα ερωτικό και πένθιμο, Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα 2015.
- Το βιβλίο Μνημόσυνο-Ιχνηλασία έχει μεταφραστεί στα γαλλικά και εκδοθεί από τις εκδόσεις «Editions Variations» σε δίγλωσση έκδοση, τον Οκτώβριο του 2015. To Άσμα ερωτικό και πένθιμο έχει μεταφραστεί στα Αλβανικά και έχει εκδοθεί τον Ιούλιο του 2016. Έργα της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες ποίησης.
Διακρίσεις:
Βράβευση από την Διεθνή Ακαδημία Arts-Sciences-Lettres που εδρεύει στο Παρίσι με το αργυρό μετάλλιο για το ποιητικό της έργο.
Δείγματα Γραφής
VII
Μένουν ακόμα τα θολά σου μάτια
που είδαν το θάνατο από κοντά
μες τα σοκάκια της αντρειωμένης Τροίας
μένουν ακόμα
τα μαρμαρωμένα σου χέρια
ν ’ αγκαλιάζουν το ξανθό του κεφάλι
τα καλοκαίρια
κι εκείνοι που ζουν
μες την σιωπή
την πίκρα τou ξεριζωμού.
Μένουν ακόμη
τα κλεισμένα σου βλέφαρα
τα κλεισμένα μου όνειρα
κι η πορτοκαλιά στο βάθος της αυλής
τ ’ άσπρα σου μαλλιά
κι οι δυο σου ρυτίδες
να βουλιάζουν μες την δίψα
της φλογισμένης μου εκδίκησης.
Μένει ακόμη
το λίκνισμα της θάλασσας
η διψασμένη άμμος
κι η αμηχανία μου
όταν με ρωτούν που γεννήθηκα.
Μένει ωστόσο το πουκάμισο του Νέσσου
που θα φορέσουμε κάποτε
για να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει
τα κλεισμένα φτερά της περιστέρας
που κουρνιάζει σαράντα δυο χρόνια
στην κορφή του Πενταδάκτυλου
και περιμένει
ο νιος που άφησαν
σε ξεχασμένους τάφους.
….
ο λάκκος των κυμμάτων που ήθελε να χάψει το κορμί του
δευτερόπριμα της δεύτερης φάσης
μένει ακόμη η ενοχή μου
να βλέπω τους συντρόφους πεθαμένους
ενώ εγώ κρατιέμαι ακόμη στην ζωή!
Δεν είναι πως η ζωή μας χαμογελά
ούτε πως έχουμε την δύναμη ακόμη
να παλεύουμε με τα στοιχειά
ούτε πως η ζωή μας
μας ανήκει.
Μα να ανάμεσό μου
Ανάμεσα σε μένα και την σκέψη μου
ανάμεσα στην φωνή μου την ηχώ της
ανάμεσα στο βλέμμα και τα μάτια μου
παραμένεις
Εσύ κι οι ρίζες μου
Εσύ κι ο στεναγμός σου!
Κλεοπάτρα Μακρίδου, Σαλαμίνα τε,1996.