Από όλα τα λογοτεχνικάείδη, μονάχα η ποίησημπορεί να αποδώσει, στομέτρο του δυνατού, τις ασυγκράτητες εντάσεις και τα ακατάσχετασκαμπανεβάσματα του έρωτα. Κιαυτό γιατί διακρίνεται από δύοκαθοριστικές αρετές: τη λακωνικότητα και την πυκνότητα. Κάπωςαταίριαστος συνδυασμός, θα σκεφτείτε, αλλά και ποιος συνδυασμόςδεν είναι αταίριαστος στον κόσμοπου ζούμε; Ιδίως όταν μπαίνουμε,ακροπατώντας, στο δωμάτιο όπουοι καρδιές χτυπούν ξέφρενα.

Η Σταυρούλα Μπίου μπαίνει, λοιπόν,σε αυτό το δωμάτιο κρατώντας μια απέραντη, αχανή θαέλεγα, γκάμα συναισθημάτων.Όλα, όμως, μα όλα,περιστρέφονται, σαν ουράνια σωματίδια, γύρωαπό τον έρωτα ο οποίος, κακά ταψέματα, είναι, την ίδια στιγμή,και ασθενής και γιατρός. Δύσκολονα βγάλεις άκρη, σχεδόν ακατόρθωτο αλλά, και πάλι, τι θα ήταν ηζωή μας χωρίςτον έρωτα; Χωρίςτα ωστικά κύματα που προκαλούνοι εκρήξεις του. Χωρίς τα μοναχικά βράδια όταν ακουμπάμε τακεφάλια μας σε βρεγμένα, απότη βροχή των δακρύων, μαξιλάρια.Χωρίς τη μαγική γλυκύτητα τωνφιλιών. Συμπεριλαμβανομένωνκαι των προδοτικών φιλιών! Χωρίςτους μυστικούς κώδικες που, έτσικαι τους σπάσεις, γλιστράς, παιχνιδιάρικα, στην τσουλήθρα τουπαραδείσου. Χωρίς, εν τέλει, τοάσπρο με το μαύρο, το φως με τοσκοτάδι, τη χαρά με τη λύπη.

Στιχουργική στιλπνότητα, αυθεντική τρυφερότητα, δραματικήαπεικόνιση, κάποτε μάλιστα σταόρια του σπαραγμού, μεταξένιαγλώσσα, πλούσια παραστατικότητα και εικόνες που μιλάνε! χαρακτηρίζουν, μεταξύ άλλων πολλών, την ποίηση της Σταυρούλας Μπίου. Στίχοι άλλοτε αισιόδοξοι,άλλοτε απαισιόδοξοι, βαθύς λυρισμός ακόμα κι όταν η απόγνωσημαίνεται έξω, και μέσα, σαν θύελλα, εμπνεύσειςρεαλιστικά ονειροπόλες και ονειροπόλα ρεαλιστικές. Η αγάπη, ο έρωτας – μήπως, εντέλει, είναι συνώνυμες έννοιες; – η πίστη, η απιστία, ηάνοιξη, ο χειμώνας, η συννεφιά,η λιακάδα, τα πουλιά με ατσάκιστες φτερούγες, τ πουλιά με τσακισμένες φτερούγες και ένα, αισθηματικά και αισθητικά, τέλειοποιητικό μοτίβο.