Η Πόπη Μπίσσα γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1977 και κατάγεται από το Μεσολόγγι. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με κατεύθυνση στις Νεοελληνικές σπουδές. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στα Παιδαγωγικά/ Διά Βίου Μάθηση (Ανοικτό Πανεπιστήμιο Αγγλίας). Εργάζεται ως Φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση Κύπρου από το 2003. Το 2008 εκπαιδεύτηκε στη χρήση και εφαρμογή του υλικού Αγωγής Υγείας «Στηρίζομαι στα πόδια μου» από το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής Αθήνας (Ε.Π.Ι.Ψ.Υ.) μέσω του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου και εφάρμοσε το υλικό σε τάξεις Αλφαβητισμού σε διάφορα γυμνάσια. Συνεχίζει την εκπαίδευσή της παρακολουθώντας σεμινάρια παιδαγωγικής και λογοτεχνίας.
Παράλληλα, ασχολείται με τη ζωγραφική και παρακολουθεί μαθήματααπό την παιδική της ηλικία στο Εργαστήρι Τέχνης Νικόλα Παναγή. Είναι κάτοχος GCE O Level στη ζωγραφική κι έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις του εργαστηρίου. Από το 2008 μέχρι το 2010 συμμετείχε στην καλλιτεχνική ομάδα Earth Art η οποία πραγματοποίησε ταξίδια κι εκθέσεις ζωγραφικής στην Κούβα, Πορτογαλία και Τσεχία. Παρακολούθησε μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης καθώς και μαθήματα Φωτογραφίας. Το 2011 παρουσίασε την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο «Θάλασσες του κόσμου» στη Λευκωσία και Λεμεσό.
Γνωρίζει Αγγλικά και Ιταλικά.
Το 2022 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή Αποτυπώσεις από τις εκδόσεις Αρχύτας.
Δείγματα Γραφής
Αφήνω στον χρόνο να βουλιάξουν η γη και η αλήθεια,
όλα στο μυαλό μέσα μοιάζουν διαφορετικά
όλα υπάρχουν ξανά κι εγώ κυνηγώ τον ορίζοντα
που δεν τελειώνει πουθενά,
που ξεδιπλώνει χρώματα και κόσμους
που υπάρχουν για μένα μόνο.
Δεν θέλω πίσω να γυρνάω,
μα είναι κι η αγάπη που θυμίζει
πως αξίζει να υπάρχεις μόνο μια φορά.
Αγάπη φτιαγμένη από σταγόνες,
θύελλες και πελάγη,
Θάλασσά μου, ψυχή και καταφύγιό μου.
2011
[…]
Μου μίλησε τ’ αστέρι και ο ήχος του νερού
πλημμύρισε ο κόσμος μου με χίλιες δύο στάλες
κι άφησα πίσω μου χαλάσματα, δρόμους και βουνά.
Μονάχη τον δρόμο έψαξα
κι άλλαξα τον αιθέρα.
Στο δωμάτιο που η θάλασσα με πήγαινε
παντού ισορροπούσα.
Τ’ αγέρι και τ’ αστέρι χαμήλωσαν τα μάτια
στο πρόσωπό μου.
Η καρδιά χτυπούσε δυνατά
κι αγκάλιασα τη θάλασσα
δικιά μου να γίνει παντοτινά.
Μ’ έχρισε η ζωή να ονειρεύομαι
Κι ανάσανα το όνειρό της.
2011
[…]
Κι αν χάθηκε η αύρα
κι αν δίψασε η καρδιά
εδώ κοντά μου μένει
ακοίμητη η κάθε σιγαλιά.
Στους ποιητές που αγάπησα
στ’ όνειρό μου που δεν παράτησα
σε κάθε κύτταρό μου σιωπηλό
Εκεί λιμνάζω
Ψάχνοντας διέξοδο στο φως.
2017