Ισμήνη Παφίτη
Ηλεκτρονική διεύθυνση: ismini_cy@yahoo.com
Η Ισμήνη Παφίτη είναι από τη Λευκωσία, όπου και διαμένει με την οικογένειά της. Έχει σπουδάσει στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα.
Είναι μέλος του Επιστημονικού Τεχνικού Επιμελητηρίου Κύπρου, καθώς και μέλος της Mensa. Έχει εκπροσωπήσει την Κύπρο στον παγκόσμιο διαγωνισμό φωτογραφίας που διοργανώνεται από τη Mensa International.
Στα λογοτεχνικά βραβεία του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού Νεανικού Βιβλίου (2019) πήρε το βραβείο για ανέκδοτο λογοτεχνικό έργο πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως με το έργο «Ιούνιος στο Κάστρο της Μέντας». Το διήγημα εκδόθηκε από τις ελληνικές εκδόσεις ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ και έχει συμπεριληφθεί στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας Κύπρου για τις εκδόσεις 2021, στην κατηγορία Λογοτεχνία για Μεγάλα Παιδιά και Εφήβους.
To ποίημά της «Όπως ήρθες» διακρίθηκε στον Β’ Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεμεσού «Βασίλης Μιχαηλίδης» και δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «Ανεράδα».
Το παραμύθι της «Με το Νι και με το…Βήτα» πήρε το πρώτο βραβείο στον 22ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου και θα εκδοθεί από την Ελληνοεκδοτική.
Το διήγημά της «Βάλε τελεία» έχει συμπεριληφθεί στον συλλογικό τόμο του Δικτύου Γυναικών Συγγραφέων κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών «Η Φωνή της» (εκδόσεις Καστανιώτη). Τα έσοδα θα δοθούν στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της βίας.
Τα διήγηματά της «Σκωραμίδα» και «Στη βαλίτσα» διακρίθηκαν στους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς του κυπριακού Πολιτιστικού Περιοδικού «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» και διατίθενται στην ψηφιακή βιβλιοθήκη READ.
Το ποίημά της «Σείεται η ίδια γη» συμμετείχε στους 38ους Ποιητικούς Αγώνες των Δελφών και πήρε Τιμητική Διάκριση από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
Tο ποίημά της “Εν σε ξέρω”, σε κυπριακή διάλεκτο με αγγλική μετάφραση της ίδιας, πήρε τη διάκριση “Menzione di Merito” στον Διεθνή διαγωνισμό «Nosside» με συμμετοχή ποιητών από 106 χώρες και αποτέλεσε μέρος της ανθολογίας “Nosside 2023” η οποία κυκλοφορεί στις πέντε ηπείρους.
Το σκετς της «Οι μοναξιές σαν σμίουσιν» διακρίθηκε στον Διαγωνισμό Κυπριώτικου Σκετς του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου 2023 και μεταδόθηκε ραδιοφωνικά την 1η Σεπτεμβρίου 2024.
Το ποίημά της «Ζωή και θάνατος, σε παρένθεση» διακρίθηκε στον 10ο Διαγωνισμό Ποίησης από τον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου (2024) και εντάχθηκε στη 10η Ανθολογία Ποίησης και Πεζόμορφου Στοχασμού με θέμα «ΚΥΠΡΟΣ 20 Ιουλίου 1974, η μέρα που δάκρυσε ο ελληνισμός».
Το ανέκδοτο παραμύθι της «Μια μονοκοντυλιά που έμεινε στη μέση» αποτέλεσε το κυρίως θέμα εκπαιδευτικού εργαστηρίου για παιδιά στο Κέντρο Εικαστικών Τεχνών και Έρευνας-CVAR, την 1η Ιουνίου 2024.
Το τρίτο της βιβλίο, ένα νεανικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, αναμένεται να κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα.
Κείμενα της έχουν δημοσιευθεί σε κυπριακά και ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά.
ΑΛΗΘΕΙΑ Κυριακή 31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022
«…Απευθύνομαι σε εσένα, πατέρα, και σε εσένα, μητέρα, που αύριο, πρωί πρωί, θα βάλεις τα παιδιά σου στο αμάξι και θα τρέξεις στις παραλίες. Το δικαιούσαι. Κυρίως, όμως, το δικαιούνται τα παιδιά σου. Σου προτείνω, λοιπόν, να σταματήσεις στο πρώτο βιβλιοπωλείο και να ζητήσεις το παραμύθι, που είναι και διήγημα, της Ισμήνης Παφίτη: “Ιούνιος στο Κάστρο της Μέντας”. Μετά, λοιπόν, που θα κάνετε τις πρώτες βουτιές, ή άμα θέλεις και προτού κάνετε τις πρώτες βουτιές, πες στα παιδιά σου να καθίσουν στις αναδιπλούμενες καρέκλες και ξεκίνα να τους διαβάζεις αυτή την υπέροχη ιστορία η οποία θα τα ενθουσιάσει. Όχι μόνο με την καθαρή και κομψή γραφή της Ισμήνης Παφίτη, αλλά και με τη θεματολογία της. Χμ. Επιστημονική φαντασία. Τρέμε Βερν. Η συγγραφέας βάζει τους τρεις κεντρικούς της χαρακτήρες να ταξιδέψουν πίσω στον χρόνο. Ξέρετε πώς γίνονται αυτά: ένα λάθος, μια αφηρημάδα, μια σύμπτωση και να μπροστά σου η ρωγμή. Αξίζει τον κόπο να τη διαπεράσεις. Θα ανταμώσεις άγνωστα πρόσωπα και εικόνες και, για να είμαι ειλικρινής, δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου. Μπορεί να φοβηθείς και λιγάκι. Κι αν μείνουμε εδώ πέρα; Χωρίς την τεχνολογία; Χωρίς το σχολείο; Χωρίς τις selfies; Μην ανησυχείς. Για όλους υπάρχει μια Βεατρίκη και μια Ελιά! Σου υπόσχομαι ότι, φτάνοντας στο τέλος, θα έχεις μαγευτεί με τις ανατροπές που, τόσο έξυπνα επινοεί η συγγραφέας, αλλά και με τον διάφανο σαρκασμό της. Παρά λίγο να το ξεχάσω: μεταξύ άλλων, η περιπέτεια είναι και ένας ξεχωριστός ύμνος στη μοναδικότητα της φιλίας. “Καθώς οι αναγνώστες κάνουν το όμορφο και απολαυστικό ταξίδιτης περιδιάβασης στις σελίδες της νουβέλας “Ιούνιος στο κάστρο της Μέντας”, αξιοποιώντας τη φαντασία, το χιούμορ, το παιγνίδι, τις γρήγορες εναλλαγές εικόνων, καταστάσεων και προσώπων, καλούνται να αποδεσμευτούν από τη λογική και να ταξιδέψουν δημιουργικά στον χρόνο” (Σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού-Νεανικού Βιβλίου που απένειμε στο διήγημα το Α’ Βραβείο Ανέκδοτου Λογοτεχνικού Έργου για το έτος 2019)…»
Δείγματα Γραφής
«…Η Βεατρίκη έκανε νόημα στα παιδιά να καθίσουν στο πάτωμα. «Λοιπόν: Δεν ξέρω τι συμβαίνει, ούτε τι να πιστέψω. Ένα μόνο ξέρω σίγουρα· εάν σας βρει ο Κύριος ή κάποιος αυλικός του, κινδυνεύετε! Και μαζί σας κινδυνεύω κι εγώ! Τώρα τελευταία δεν ξέρω τι γίνεται. Οι άνθρωποι στο χωριό τρελάθηκαν. Βλέπουν παντού ξόρκια και μάγισσες, φυλακίζουν και βασανίζουν κόσμο. Ό,τι δεν μπορούν να εξηγήσουν, το θεωρούν διαβολικό και το καταδιώκουν.»
Η Βεατρίκη συνέχισε να περπατά πέρα δώθε νευρικά και χειρονομώντας – τόσο νευρικά, ώστε δεν αντιλήφθηκε ούτε καν τη γάτα που την πλησίασε, με αποτέλεσμα να σκοντάψει πάνω της. «Ελιά! Πίσω, κάθισε κάτω!»
Η γάτα υπάκουσε, σαν να καταλάβαινε την έντασή της.
«Τη γάτα τη λένε Ελιά;» βρήκε το θάρρος να ρωτήσει η Άννα.
«Ναι», απάντησε η Βεατρίκη χαμογελώντας, «είναι λίγο αστείο, δεν είναι; Μπορείτε όμως να σκεφτείτε καλύτερο όνομα γι’ αυτή την όμορφη γατούλα με το ολόμαυρο γυαλιστερό τρίχωμα;»
Τα παιδιά επιτέλους χαμογέλασαν και η γάτα σηκώθηκε και τέντωσε ναζιάρικα τη ράχη της, καταλαβαίνοντας ότι μιλούσαν για την αφεντιά της.
«Τα δικά σας ονόματα, όμως, δεν μου τα είπατε. Κι αφού δεν προλάβαμε να συστηθούμε, ας ξεκινήσω εγώ. Είμαι η Βεατρίκη. Η Κυρία Ροζέτα που είδατε επάνω, είναι παιδική μου φίλη. Όταν παντρεύτηκε τον Κύριο Γκοντίν, με έφερε μαζί της στο Κάστρο για δουλειά και για παρέα. Όμως κάποια στιγμή αρρώστησε βαριά και από τότε δεν έχει θεραπευτεί πλήρως. Εγώ γνωρίζω κάποια πράγματα και προσπαθώ να της απαλύνω τον πόνο και την αγωνία».
«Και ο… Κύριος;» ρώτησε ο Χάρης.
«Ο Κύριος από την αρχή δεν με ήθελε. Με θεωρούσε κατώτερη, κακή επιρροή για τη γυναίκα του. Του βάζουν λόγια και οι αυλικοί, άνθρωποι που ζηλεύουν, επειδή έχω την εύνοια της Κυρίας. Κατά βάθος, απλά με ανέχεται επειδή βρίσκω τρόπους να ανακουφίζω τη γυναίκα του απ’ το μαρτύριο που περνά. Δεν θέλει να με βλέπει μπροστά του, γιατί, ενώ η παρουσία μου του είναι ανεπιθύμητη, προς το παρόν δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό.»
«Εμένα με λένε Χάρη. Αυτός είναι ο Ιάσονας και εκείνη η Άννα.»
«Λοιπόν… Χάρη, Ιάσονα και Άννα, μακάρι οι συνθήκες της γνωριμίας μας να ήταν καλύτερες…» είπε η Βεατρίκη και κατευθύνθηκε προς την κασέλα. Την άνοιξε και βρήκε κάποιους μαύρους χιτώνες. «Βάλτε αυτά πάνω από τα δικά σας. Φροντίστε να σας καλύπτουν ως τα πόδια. Και δεν θέλω να μου πείτε τι είναι αυτά που φοράτε, διότι έχω την εντύπωση ότι δεν θα μπορώ να διαχειριστώ την απάντηση!»
Ο Ιάσονας ρώτησε χαμογελώντας: «Τι είναι “αυτό που γνωρίζεις και που μπορεί να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων”;»
«Ξέρω για τα βότανα και τα λουλούδια» αποκρίθηκε η Βεατρίκη και συνέχισε τραγουδιστά: «Ξέρω ποια κάνουν καλό, ποια κάνουν κακό. Ποια μπορούν να σε κοιμίσουν, ποια να σε κάνουν να γελάς χωρίς σταματημό. Ποια σε τρελαίνουν, ποια σε κάνουν δυνατό.»
«Καταπληκτικό» ψέλλισε με θαυμασμό η Άννα.
«Τα καλλιεργώ στον κήπο – εδώ, πίσω από το δωμάτιό μου. Θέλω μάλιστα να ρίξω κάποια στιγμή τον τοίχο και να φτιάξω μια πόρτα που θα με βγάζει απευθείας εκεί. Μακάρι να μπορούσα να σας τον δείξω· έχω μυρωδάτο μελισσόχορτο και βασιλικό, γαϊδουράγκαθο, μαντζουράνα, μανδραγόρα πονηρό και πλήθος μανιτάρια. Βαλεριάνα και υοσκύαμο, μεθυστικά νυχτολούλουδα, αγριόκλημα και όμορφες καμπανούλες. Φλαμουριά, υπέροχη λεβάντα, ελιά, μαϊντανό, άνηθο, λυκίσκο και την αγαπημένη μου μέντα!»
«Μέντα;» ρώτησαν ταυτόχρονα οι τρεις φίλοι.
«Ναι, σας αρέσει η μέντα; Είναι υπέροχη! Έχει μια θεσπέσια μυρωδιά όταν βράσεις τα φύλλα της, μια μυρωδιά που διώχνει τις αρρώστιες. Κι άμα την πιεις, νιώθεις σαν να έσταξε βάλσαμο στα σωθικά σου. Την βράζω εδώ και η μυρωδιά φτάνει σε όλο το Κάστρο, κρατάει το κακό μακριά. Καλά που το θυμήθηκα! Είπα στην Κυρία ότι θα της πάω το τσάι της, και θα με περιμένει τώρα. Πάω να κόψω λίγα φρέσκα φύλλα και έρχομαι. Μείνετε εδώ και προσπαθήστε να μην κάνετε θόρυβο!»
Η Βεατρίκη βγήκε από το δωμάτιο επιφυλακτικά, με την Ελιά να ξεγλιστρά επιδέξια για να την ακολουθήσει…»