Μα στο τέλος ο άγγελος δεν έρχεται ποτέ.
Μοναχά ένα άγγιγμα φωτός
και πολλά χαμένα χρόνια…

Εκεί έξω,
έξω απ’ τη ζωή της
ξυπνούσε και κοιμότανε
χωρίς να προσέξει ότι μεγάλωνε

΄Ωσπου να γυρίσει το κεφάλι
ήτανε ήδη έξι μέρες πεθαμένη.
Φόρεσε το πανωφόρι του πατέρα
και της μάνας τις γόβες
και βγήκε στο εύθραυστο φως του δειλινού

Κι ύστερα μεγαλώσαμε…
και τα θραύσματα των ημερών και των ονείρων
δεν έβγαζαν πια κανένα νόημα.
Κάτι μακρινό μόνο θύμιζε το πρόσωπο
που αντικρίζαμε στον καθρέφτη.

Και απόρησα βλέποντας τα δάχτυλα του παππού
στην άκρη της παλάμης μου.
Ήταν η σειρά μου να φορέσω το παλτό του
μετά τον πατέρα,
να καθίσω στην κεφαλή του τραπεζιού
και να τους αποχαιρετήσω.
Δεν πρόλαβα,
δεν πρόλαβα να ζήσω ή να πω κάτι σπουδαίο.
Κι η μάνα χαμήλωσε το κεφάλι
γιατί δεν είχε απάντηση, μήτε παρηγοριά.

Μα πού πήγαν όλοι;
Άδειασε το τραπέζι
μα ’γώ το στρώνω κάθε βράδυ
και τους σερβίρω όλους
με τα παράπονα και τα όνειρά μου.
Κι ένα σμήνος αναμνήσεων
γεμίζει την κάμαρα και με γυρίζει
στο σπίτι της γιαγιάς,
στο πρωινό φτερούγισμα των περιστεριών,
στη μυρωδιά του γιασεμιού το βράδυ.

Γιατί να κρατιέται η ζωή μας
από πράγματα που έχουν για πάντα χαθεί;
Δεν υπάρχει τίποτα να μας σώσει
απ’ την απουσία τους.

Θα θυμάμαι πάντα εσένα
εμένα μόνο μ’ εσένα με θυμάμαι.

Το πριν γεμάτο ομίχλη, αγάπη μου,
σαν να επιπλέει η θύμηση πάνω απ’ το νερό
χωρίς ποτέ να καταδύεται.
Και το μετά με βρίσκει με τ’ όνειρό σου στην τσέπη
όπως παλιά ξεχασμένα κλειδιά
που καμιά πόρτα να ξεκλειδώσουν μπορούν
μια που οι καιροί έχουν πια αλλάξει
την πόλη, το σπίτι μας
κι εμένα.

Τα χέρια μου θα θυμούνται πάντα τα μαλλιά σου
τα μάτια μου τα χείλη σου
και η ψυχή μου τη φωνή σου.
Δεν υπάρχει τέλος, αγαπημένε,
μήτε λήθη
ωκεανός μνήμης ο έρωτας.

Από τη ποιητική συλλογή Συνθλίψεις