Η Νιόβη μπήκε σ΄ ένα παιγνίδι που έκρυβε παγίδες, εγκλωβισμούς. Η επιστροφή στο παρελθόν και στο νοσταλγικό ονειροπόλημα σταμάτησαν απότομα. Θρυμματίστηκε το περίγραμμα του κλασικού μύθου με το αίσιο τέλος. Το επικίνδυνο παιγνίδι με το χρόνο την παγίδεψε. Βρέθηκε τελικά μπροστά στο αναπόφευκτο. Σ’ αυτό που απευχόταν, σ’ αυτό που προσπαθούσε με κάθε τρόπο ν’ αποτρέψει. Βρέθηκε εντελώς μόνη και ανυπεράσπιστη, να παλεύει με τους δαίμονες και τους εφιάλτες της! Ξεθάφτηκαν καλά κρυμμένα βιώματα, που ήθελε να ξεχάσει ή αν μπορούσε να διαγράψει εντελώς από τη ζωή της, μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις και ανατροπές. Ένα θέατρο του παραλόγου που φέρνει τόσο κοντά το κωμικό με το τραγικό, την ευτυχία με τη δυστυχία!
* * * *

Στο αντίκρισμα του κορμιού της, τον κυρίεψε ο πόθος. Ήταν ένα κορμί καμπυλωτό, αισθησιακό, θεϊκό. Οι παλμοί του άρχισαν να καλπάζουν και η αναπνοή του να γίνεται βαριά. Δε βιαζόταν όμως να κάνουν έρωτα. Ήθελε να παρατείνει όσο γίνεται το ερωτικό παιγνίδι για να μη χάσουν τη μαγεία των στιγμών πριν την ένωση των δύο κορμιών! Ήταν τόσο υπέροχη η αίσθηση από την αφή της βελούδινης επιδερμίδας της, που δε χόρταινε να τη χαϊδεύει και να τη φιλά. Στο άγγιγμα των χεριών και των χειλιών του, το κορμί της Νιόβης αναρρίγησε από ηδονή. Ξαφνιάζοντάς τον με μια γρήγορη κίνηση πήρε αυτή την πρωτοβουλία και του έδειξε πόσο πολύ τον ποθούσε.
Μια ορμή πάθους τούς παρέσυρε. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Ρούφηξαν σταγόνα-σταγόνα τη γεύση της ερωτικής ηδονής πριν από την ολοκλήρωση.
Εκείνη η νύχτα ήταν ένας σταθμός και μια αφετηρία για τη ζωή της Νιόβης. Σήμανε την αλλαγή, τη μεταμόρφωσή της. Πέθανε ο παλιός της εαυτός και ξαναγεννήθηκε ο νέος, ο αληθινός. Διεκδίκησε τα αυτονόητα για κάθε άνθρωπο και εισέπραξε αναδρομικά όλα όσα στερήθηκε από τη ζωή που της επέβαλαν οι άλλοι.
Η Νιόβη βρήκε στον Ιάσονα αυτά που ζητούσε από έναν άντρα: αγάπη, τρυφερότητα, σιγουριά και ασφάλεια. Κοντά του είχε ακόμα την ηρεμία που χρειαζόταν, για να συνεχίσει τη δημιουργική της πορεία στη ζωή.
Οι μέρες της δίπλα στον Ιάσονα περνούσαν ευτυχισμένες χωρίς σκιές και σύννεφα, μέχρι που…
Όλα ξεκίνησαν μ’ ένα τηλεφώνημα από την εφημερίδα, όπου εργαζόταν η Νιόβη. Αποστολή στο Βιετνάμ, αυτό ήταν το αίτημα τηλεγραφικά! Της το επέβαλαν, δεν της έδωσαν το δικαίωμα της επιλογής.
Το όνομα Νιόβη ήταν μονόδρομος για τα φιλόδοξα σχέδια της εφημερίδας. Η επιτυχία του νέου εγχειρήματος εξαρτάτο απόλυτα από την πείρα και τις ικανότητες του απεσταλμένου!