Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης (Άχνα 1940) μεγάλωσε στην Αμμόχωστο. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στην Αθήνα, όπου παρακολούθησε και μαθήματα Θεάτρου. Αργότερα ειδικεύτηκε σε θέματα Ραδιοφωνίας στο Μόναχο. Εργάστηκε για λίγα χρόνια ως καθηγητής φιλολογίας στη Μέση Εκπαίδευση και στη συνέχεια στο ΡΙΚ (1968-1998), από το οποίο αφυπηρέτησε ως Διευθυντής Ραδιοφωνίας. Εξέδωσε δεκατρείς ποιητικές συλλογές, μερικές από τις οποίες κυκλοφορούν μεταφρασμένες σε οκτώ γλώσσες. Το έργο του έλαβε πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Ελλάδας (για το βιβλίο του Μεθιστορία), και τρεις φορές το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου (για τα βιβλία του Το αγγείο με τα σχήματα, Αχαιών Ακτή και Αμμόχωστος Βασιλεύουσα). Η Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε με το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη για το σύνολο του έργου του (2003) και με το Βραβείο Μερόπης Οικονόμου για την ποιητική του συλλογή Θόλος (1989). Η Κυπριακή Δημοκρατία τού απένειμε το Αριστείο Γραμμάτων (2007). Έλαβε επίσης το Διεθνές Έπαθλο Καβάφη (1998), το Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας (1997) και το Βραβείο Πολιτιστικής Προσφοράς Τεύκρου Ανθία-Θοδόση Πιερίδη (2006). Το 2013 αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδάκτωρ του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Η φωτογραφία, είναι του Ρήσου Χαρίση
©Ρήσος Χαρίσης – All Rights Reserved
Έργα του:
- Πρώτη πηγή (1961)
- Η άγνοια του νερού (1967)
- Το αγγείο με τα σχήματα (1973)
- Αχαιών Ακτή (1977)
- Αμμόχωστος Βασιλεύουσα (1982)
- Θόλος (1989)
- Μεθιστορία (1995)
- Ρωμανού του Μελωδού Τρεις Ύμνοι, εισαγωγή-μετάφραση (1997)
- Δοκίμιν (2000)
- Αιγιαλούσης επίσκεψις – ένα ποίημα και ένα σχόλιο (2003)
- Κυδώνιον μήλον (2006)
- Ολισθηρός ιστός Α’ και Β’, δοκίμια-μελέτες-άρθρα-συνεντεύξεις (2009)
- Λευκωσία – μια πόλη στη λογοτεχνία, επιλογή κειμένων (2010)
- Ίμερος (2012)
- Στη γλώσσα της υφαντικής (2013)
- Ηλίου και Σελήνης άλως (2017)
Δείγματα Γραφής
Πέρ’ απ’ τον Ήφαιστο κι από τον Άρη,
τον Ποσειδώνα, τον Ερμή, το Διόνυσο,
τον πάγκαλον Αγχίση και τους άλλους,
συ μόνον παρηγόρησες τους θείους μαστούς μου
και τα καλά μαλλιά μου μετακένωσαν
τον έμφυτο ουρανό σου.
Ω γλυκύ μου άλγος,αφρότατόν μου φύτρον,
ανοιχτά των Κυθήρων κατά Κύπρον ταξίδεψες,
αλιγενής, πελάγιος, αναδυόμενος,
κι εστάθης ολοζώντανος μπρος στις ακραίες μου Κλείδες,
ψιθυριστά τη σύντηξη κατέχοντας
ιερογαμιών της νήσου ταύτης:
Μόνη, πικρή, κυανόστολος, ωσάν κι εμέ Αερία,
την ιοστέφανη αύρα των δακρύων της,
με την Ιστάρ, την Ίσιδα και την Κυβέλη,
προσφέρει σ’ ατελείωτη συνουσία
παν’ απ’ το σώμα σου, Άδωνι, θρηνώντας.
[Ηλίου και σελήνης άλως,Ίκαρος, Αθήνα 2017]