Το κύμα σαν τα κτύπαγε,

Έμοιαζε σαν μαγεία,

Παρέα με τη γλυκιά,

Των ματσικόριδων τη μυρωδιά,

Που μ’ έκανε να έχω μια,

Γαλήνη στην καρδιά μου.

Τα μάτια μου τα έκλεισα

Και ένιωσα λιγάκι,

Πίσω μου είχα ένα νησί,

Που έχει χίλια πάθη

Και που ’χει κρυμμένο στην καρδιά,

Ένα κρυφό μεράκι.

Μεράκι που οι ανθρώποι σου,

Ποτέ σου δεν ξεχάσαν,

Με νύχια και δόντια μάχονται,

Να ζήσουν σαν τα πρώτα,

Κρατώντας κάθε παράδοση,

Με κάθε σταλιά ιδρώτα.

Αλήθεια τότε διερωτήθηκα,

Ποιοι είναι οι εγκλωβισμένοι;

Αυτοί που σ’ εμάς πιστεύουνε,

Που εμάς μας καρτερούνε;

Ή ίσως να ’μαστε εμείς,

Που μόνο εμάς θωρούμε;

Δεν βλέπουμε τη μοναξιά,

Δεν βλέπουμε τα πάθη,

Δεν βλέπουμε αυτά που αυτοί τα ζουν,

Μα να που ακόμη εκείνοι καρτερούν,

Εμάς που δεν κοιτάμε δω πέρα σε αυτούς,

Κάτι να κάνουμε γι’ αυτούς.

Εγκλωβισμένοι στο τώρα είμαστε,

Στο τώρα μένουμε πάντα,

Φοβόμαστε να λέμε τα παλιά

Και σπάνια πράττουμε για το μετά,

Τουλάχιστον όχι όσο τ’ αξίζετε

Και σίγουρα όχι όσο ζητάτε.

Μα δεν κάνει να σκεφτόμαστε,

Δεν κάνει να λυπάστε,

Εγώ σας το υπόσχομαι

Και άλλοι τόσοι νέοι,

Πως κάποτε η λευτεριά θα ’ρθεί,

Για πάντα θα στεριώσει.

Και όπως οι γλάροι σας πετούν,

Στα απόκρημνα τα βράχια,

Έτσι πετάει κι η λευτεριά,

Που έρχεται κοντά σας,

Όσο πιο γρήγορα μπορεί,

Για σας και τα παιδιά σας.

Είναι οι αετοί στον Όλυμπο, τα αηδόνια στις Πλάτρες

Είναι τα πεύκα και οι δρύες, οι σφένδαμοι και οι παπαρούνες

Είναι το κύμα που κτυπά τις ακρογιαλιές του Καστελόριζου

Είναι τα κρυμμένα χωριουδάκια στην Καρπασία.

Και είναι οι μαχαλάδες της Σμύρνης

Είναι ο Κολοκοτρώνης, ο Ραψομάτης, ο Παλαιολόγος, ο Άγγελος

Είναι ο Καβάφης, ο Λιαντίνης, ο Λεωνίδας, ο Σόλων και ο Ζήνων

Τόσα πολλά μα τόσο λίγα, σε μια σταλιά τόπου

Σε μια Ελλάδα και σε μια θάλασσα.

Ο Ακάκιος δεν πτοήθηκε όμως. Και αν και θα μπορούσαν να λεχθούν πολλά για το άτομο του, εμείς γνωρίζουμε πως μορφώθηκε και έζησε πενήντα χρόνια στην Κιλικία, ενώ το 1731 επέστρεψε και εν τέλει έγινε Μοναχός στο Ριζοκάρπασο, όπου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.  

Το 1733, όταν και έγινε επιτέλους μοναχός, έγραψε και ένα βιβλίο το «Βιβλιόπουλλο» ή αλλιώς «Πεντέορτον», το οποίο περιείχε τα συναξάρια και τις ακολουθίες των Καρπασιτών αγίων, συμπληρώνοντας το υπόλοιπο των τετρακοσίων δεκαοκτώ σελίδων του βιβλίου, με ποικίλη ύλη πληροφοριών, από εγκυκλοπαιδική μέχρι και εκκλησιαστική, συμπεριλαμβάνοντας πολλές σημαντικές και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, που όχι μόνο φανερώνουν τη φιλοπατρία, τη φιλομάθεια και τη φιλοθρησκεία του, αλλά και τη συμπόνια που είχε για τον απλό άνθρωπο και τη δυνατότητα του να γνωρίζει για την εκκλησία και τον τόπο του.  

Ίσως το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο του να είναι ένα με τίτλο «Περί γοργόνας και τί εστί γοργόνα», και μέχρι το 1974 κανείς μπορούσε να το διαβάσει στο χειρόγραφο, το οποίο βρισκόταν φυλαγμένο στο χωριό της Αγίας Τριάδας, ωστόσο, μετά τον πόλεμο χάθηκε, αλλά ευτυχώς έχουμε λίγες πιο παλιές περιγραφές, που για την ώρα μας είναι αρκετές.  

Μακάρι κάποτε αυτό το όμορφο χωριό να φανερώσει από τα στήθια του αυτό το βιβλίο, αλλά και τη λευτεριά που οι κάτοικοι του περιμένουνε εδώ και τόσα χρόνια.  

 Το διήγημα «Περί προστασίας» που κέρδισε χάλκινο βραβείο στον «4ο διεθνή Ποιητικό και Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Ζακυνθινής Εστίας Πολιτισμού «Διονύσιος Ρώμας»» το 2022, στην κατηγορία διηγημάτων.

–  Μια ρομαντική εκδοχή της πιθανής επακόλουθης συζήτησης μεταξύ του Ιωάννη Ιμπελίν (Γηραιού Κύριου της Βηρυτού), και των υιών του,μετά την κατατρόπωση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στο πέρασμα της Κερύνειας (Αγρίδι) από τον στρατό του Βασιλείου της Κύπρου.

Κοιτώντας για μια στιγμή τα μάτια του που γυαλοκοπούσανε, ο κύριος Ιωάννης συνέχισε.

“Η ελευθερία προστατεύει την ταυτότητα των ανθρώπων. Και με τη σειρά της, η ταυτότητα αυτή προστατεύει την πατρίδα τους. Κατ’ επέκταση δηλαδή, το βασίλειο που διοικούν οι ευγενείς οίκοι. Χωρίς ελευθερία, οι άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν στο έθνος τους, στον τόπο τους, ούτε μπορούν να αγωνιστούν σαν σύνολο. Και όταν πάψει κανείς να αγωνίζεται, τότε είναι που όλα χάνονται πραγματικά”

Όλοι είχαν μείνει με ανοικτά τα μάτια.

Ο μόνος που φαινόταν πως ήθελε να πει κάτι ήταν ο Μπαλιάν. Φαινόταν εξαιρετικά σκεπτικός εξάλλου, χωρίς να χάνει το βλέμμα του ποτέ από πάνω του.

“Πατέρα έχεις δίκαιο. Έσφαλλα”

Εκείνος χαμογέλασε, όπως και ο νεαρός Ιωάννης.

Αλλά ο Μπαλιάν συνέχισε.

“Όμως, η ελευθερία κερδίζεται με τις μάχες, και ναι, κάποιες φορές με νομικά επιχειρήματα και λεκτικές διαμάχες. Δεν είμαι καλός με το λέγειν, όμως αυτό που κατάλαβα είναι πως αν κρατάει κανένας το έθνος του ελεύθερο από ξένους κατακτητές ή λανθασμένες επιλογές που αφορούν τη διοίκηση του, τότε όλα θα είναι εντάξει! Τότε θα υπάρχει σωστή ελευθερία! Έτσι δεν είναι?”

Ο κύριος Ιωάννης χαμογέλασε ελαφριά.

“Κοιτάξτε τον ουρανό. Την οροσειρά. Τα δέντρα. Τα βράχια που ανέβηκες εσύ πριν. Όλα αυτά είναι η πατρίδα. Είναι οι χοροί, οι μουσικές, τα φαγητά, οι μικρές στιγμές, και πάνω από όλα, η ιστορία. Άρα παιδί μου, όχι δεν είναι έτσι όπως τα είπες. Όχι ακριβώς. Η ελευθερία είναι πολλά παραπάνω από αυτά. Είναι ό,τι βλέπει το μάτι σου, και όσα νιώθει η καρδιά σου. Η καρδιά μου, και οι καρδιές ολονών μας. Είναι η ιστορία, η γαλήνη, και οτιδήποτε γεμίζει την πατρίδα. Είναι η φύση, είσαι εσύ, εγώ, αυτοί, όλοι μας. Όσο αυτά ανθίζουν, θα ανθίζει και η ελευθερία”

Ο Μπαλιάν έγνεψε το κεφάλι, καταλαβαίνοντας, ενώ τόσο εκείνος όσο και οι υπόλοιποι, στρέψανε τα μάτια τους εκεί που έβλεπε ο πατέρας του, στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού