Χριστιάνα Πέτρου:
Η Χριστιάνα Πέτρου γεννήθηκε στον τόπο της Θεάς Αφροδίτης, στην Πάφο της Κύπρου, είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά.
Σπούδασε Ψυχολογία και Συμβουλευτική την οποία λατρεύει και επίσης Εναλλακτικές/Ενεργειακές Θεραπείες τις οποίες εξίσου αγαπά, γιατί αγαπά να βοηθάει τον άνθρωπο. Λατρεύει την Ποίηση, την συγγραφή, τα βιβλία και την Ζωγραφική με την οποία επίσης ασχολείται και εκφράζεται.
Πάντα η γραφή και η ποίηση ήταν ο τρόπος να εκφράσει την ψυχή της και τις εσωτερικές της ανακατατάξεις. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο άφηνε κομμάτια του είναι της ελεύθερα να ταξιδέψουν στον κόσμο και να αγγίξουν απαλά τις καρδιές γύρω της. Έγραφε πάντα από παιδί ποίηση και φανταστικές ιστορίες.
Έχει εκδώσει δύο Ποιητικές Συλλογές, οι οποίες είναι ένα μικρό παράθυρο, ένας φεγγίτης από όπου μπορεί κανείς να πάρει μια μικρή γεύση και μια κλεφτή ματιά από την θέα του εσωτερικού της κόσμου.
Η πρώτη Ποιητική της Συλλογή εκδόθηκε το 2021, έχει τίτλο «Η Γυναίκα μέσα από τα Μάτια μου» και είναι σε συνεργασία με τον γιο της Κωνσταντίνο Χριστοφή. Είναι μια πανέμορφη συνεργασία κι ένα βιβλίο γεμάτο υπέροχα χρώματα, ζωή και ελπίδα. Στο βιβλίο αυτό περιέχονται οι εντυπωσιακοί πίνακες του Κωνσταντίνου που αφορούν αποκλειστικά, πορτρέτα γυναικών και αντίστοιχα, ποιήματα της Χριστιάνας για κάθε μοναδικό πίνακα.
Η δεύτερη Ποιητική της Συλλογή, έχει εκδοθεί τον Αύγουστο του 2023 και έχει τίτλο «Αίσα». Είναι ένα βιβλίο ταξίδι στη ζωή, στην αγάπη, τον έρωτα. Με μεταφυσικές αναζητήσεις και τόλμη στην έκφραση του εσωτερικού της κόσμου.
Ποιήματα της έχουν βραβευθεί σε πολλούς διαγωνισμούς στην Κύπρο και στο εξωτερικό και έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες και περιοδικά.
Δείγμα έργου:
Αόρατα βήματα
Ο ήλιος έβαψε με κόκκινο τον ουρανό
Κι’ εγώ ακολουθώ αόρατα βήματα
μιας ζωής ξεφτισμένης
που χάραξαν τον δρόμο μου
στα αχνάρια
ενός κρυμμένου κόσμου
στην ανάμνηση μιας παιδικής αθωότητας
κι’ ο κόσμος αλλάζει πάλι..
χάθηκαν τα σπίτια
οι άνθρωποι, οι ψυχές
μόνο σκιές μείνανε
κι’ αραχνοΰφαντα όνειρα..
Αν με ρωτούσαν ποια στιγμή
θα ήθελα να ξαναζήσω
θα απαντούσα
την στιγμή που ξύπνησα μέσα στα μάτια σου..
Ποιητική Συλλογή «Αίσα»
Είναι κάποιοι άνθρωποι
Είναι κάποιοι άνθρωποι ξεχωριστοί, άνθρωποι ξωτικά, μαγικοί θαρρείς, ψυχές ιδιαίτερες, σαν από άλλο υλικό φτιαγμένες. Γεννιούνται, κατεβαίνουν στη γη, μ’ ένα φτερό στον ώμο, ένα σημάδι στη ψυχή, μια πέτρα φεγγαριού στον δρόμο.
Σημαδεμένοι έρχονται, με σημάδι αόρατο κι ανεξίτηλο βαθιά χαραγμένο στην ύπαρξη τους.
Βαδίζουν και απλώνουν χέρια που αγγίζουν τον ουρανό, κοιτάνε ψηλά και τα μάτια τους είναι γεμάτα άστρα, αστραπές και φως, γαλάζιο και ταξιδιάρικα σύννεφα. Σύννεφα ταξιδεύουν τα όνειρα τους, στον ουρανό της ουσίας τους. Σαν βαθιά ρυάκια χρυσόσκονης και πορείας προς τη χώρα του «ποτέ» και του «πάντα».
Βρέχει μέσα τους φωτιά και λάβα, ταξιδεύουν με αόρατα καράβια στις ατέλειωτες θάλασσες της φαντασίας και της έμπνευσης. Παίρνουν πινέλα και βάφουν τον κόσμο απ’ την αρχή, του βάζουν χρώμα και μουσική και λίγη αλήθεια και τον πασπαλίζουν όνειρο. Σαν ζάχαρη άχνη καλύπτει το όνειρο τη ζωή τους και την γλυκαίνει, λευκά και συννεφάτα.
Κάνουν μετά μουσική τα όνειρα τους και με ένα μαγικό τρόπο τα αποτυπώνουν στον καμβά, αφήνοντας σκόρπιες πινελιές ελπίδας και κάτι ατίθασες νότες αισιοδοξίας, σαν να πετάνε γύρω αθανασία και χαμόγελο. Και σε αγγίζει τόσο πολύ το δώρο τους, σε τυλίγει μέσα στην λάμψη του και σε απογειώνει σε άλλους κόσμους.
Γιατί ναι, ο κάθε θνητός που αφήνει στον δρόμο του σταγόνες τέχνης, που αγγίζει τις ψυχές με την φαντασία και την μοναδικότητα του, που ταξιδεύει το μυαλό σε άγνωστα ταξίδια και απαλύνει την καρδιά, είναι σαν να δίνει ένα απαλό χάδι με χρώματα και πινελιές ζωής.
Ναι, ο καλλιτέχνης αφήνει την υπογραφή του στον καμβά, μαζί με ένα μικρό κομμάτι της ψυχής του, σαν το αποτύπωμα της παλάμης του και με ένα μαγικό τρόπο, παλάμη και ψυχή γίνονται ένα, σαν κλωστές πλεγμένες στο κουβάρι της ζωής.
Και η ψυχή αλήθεια, γίνεται αθάνατη.
Και το φως τους αλήθεια, διώχνει σκοτάδια και σκιές.
Και ναι αλήθεια, χρωματίζουν τον κόσμο.
Και ναι αλήθεια, μας θυμίζουν από που προερχόμαστε και τι πραγματικά είμαστε.
Είναι κάτι άνθρωποι αστέρια, που φωτίζουν πραγματικά τον δρόμο μας. Τον αλλάζουν, τον διορθώνουν, τον ομορφαίνουν.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που αλλάζουν το γκρίζο σύμπαν με το χρώμα της καρδιάς τους.
Κοίτα μέσα στα μάτια τους. Καίγονται οι κόσμοι τους σαν αέναες φωτιές και έρωτες ζωής.
Φωτίζουν τον ουρανό του ταξιδιού μας και καταφέρνουν, αλήθεια, πως καταφέρνουν, να μας λαμπαδεύσουν λίγο χρώμα για την πορεία, ένα χαμόγελο, μια μικρούλα στιγμή χαράς… Σαν σκυτάλη σε αγώνα ζωής…
Σαν να μας λένε «ζήσε, αλλά ζήσε όμορφα!!».
Ποιητική Συλλογή «Η Γυναίκα μέσα από τα Μάτια μου»