Χριστιάνα Πέτρου:
Η Χριστιάνα Πέτρου γεννήθηκε στον τόπο της Θεάς Αφροδίτης, στην Πάφο της Κύπρου, είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά.
Σπούδασε Ψυχολογία και Συμβουλευτική την οποία λατρεύει και επίσης Εναλλακτικές/Ενεργειακές Θεραπείες τις οποίες εξίσου αγαπά, γιατί αγαπά να βοηθάει τον άνθρωπο. Λατρεύει την Ποίηση, την συγγραφή, τα βιβλία και την Ζωγραφική με την οποία επίσης ασχολείται και εκφράζεται.
Πάντα η γραφή και η ποίηση ήταν ο τρόπος να εκφράσει την ψυχή της και τις εσωτερικές της ανακατατάξεις. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο άφηνε κομμάτια του είναι της ελεύθερα να ταξιδέψουν στον κόσμο και να αγγίξουν απαλά τις καρδιές γύρω της. Έγραφε πάντα από παιδί ποίηση και φανταστικές ιστορίες.
Έχει εκδώσει δύο Ποιητικές Συλλογές, οι οποίες είναι ένα μικρό παράθυρο, ένας φεγγίτης από όπου μπορεί κανείς να πάρει μια μικρή γεύση και μια κλεφτή ματιά από την θέα του εσωτερικού της κόσμου.
Η πρώτη Ποιητική της Συλλογή εκδόθηκε το 2021, έχει τίτλο «Η Γυναίκα μέσα από τα Μάτια μου» και είναι σε συνεργασία με τον γιο της Κωνσταντίνο Χριστοφή. Είναι μια πανέμορφη συνεργασία κι ένα βιβλίο γεμάτο υπέροχα χρώματα, ζωή και ελπίδα. Στο βιβλίο αυτό περιέχονται οι εντυπωσιακοί πίνακες του Κωνσταντίνου που αφορούν αποκλειστικά, πορτρέτα γυναικών και αντίστοιχα, ποιήματα της Χριστιάνας για κάθε μοναδικό πίνακα.
Η δεύτερη Ποιητική της Συλλογή, έχει εκδοθεί τον Αύγουστο του 2023 και έχει τίτλο «Αίσα». Είναι ένα βιβλίο ταξίδι στη ζωή, στην αγάπη, τον έρωτα. Με μεταφυσικές αναζητήσεις και τόλμη στην έκφραση του εσωτερικού της κόσμου.
Ποιήματα της έχουν βραβευθεί σε πολλούς διαγωνισμούς στην Κύπρο και στο εξωτερικό και έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες και περιοδικά.
Δείγμα έργου:
Αόρατα βήματα
Ο ήλιος έβαψε με κόκκινο τον ουρανό
Κι’ εγώ ακολουθώ αόρατα βήματα
μιας ζωής ξεφτισμένης
που χάραξαν τον δρόμο μου
στα αχνάρια
ενός κρυμμένου κόσμου
στην ανάμνηση μιας παιδικής αθωότητας
κι’ ο κόσμος αλλάζει πάλι..
χάθηκαν τα σπίτια
οι άνθρωποι, οι ψυχές
μόνο σκιές μείνανε
κι’ αραχνοΰφαντα όνειρα..
Αν με ρωτούσαν ποια στιγμή
θα ήθελα να ξαναζήσω
θα απαντούσα
την στιγμή που ξύπνησα μέσα στα μάτια σου..
Ποιητική Συλλογή «Αίσα»
Είναι κάποιοι άνθρωποι
Είναι κάποιοι άνθρωποι ξεχωριστοί, άνθρωποι ξωτικά, μαγικοί θαρρείς, ψυχές ιδιαίτερες, σαν από άλλο υλικό φτιαγμένες. Γεννιούνται, κατεβαίνουν στη γη, μ’ ένα φτερό στον ώμο, ένα σημάδι στη ψυχή, μια πέτρα φεγγαριού στον δρόμο.
Σημαδεμένοι έρχονται, με σημάδι αόρατο κι ανεξίτηλο βαθιά χαραγμένο στην ύπαρξη τους.
Βαδίζουν και απλώνουν χέρια που αγγίζουν τον ουρανό, κοιτάνε ψηλά και τα μάτια τους είναι γεμάτα άστρα, αστραπές και φως, γαλάζιο και ταξιδιάρικα σύννεφα. Σύννεφα ταξιδεύουν τα όνειρα τους, στον ουρανό της ουσίας τους. Σαν βαθιά ρυάκια χρυσόσκονης και πορείας προς τη χώρα του «ποτέ» και του «πάντα».
Βρέχει μέσα τους φωτιά και λάβα, ταξιδεύουν με αόρατα καράβια στις ατέλειωτες θάλασσες της φαντασίας και της έμπνευσης. Παίρνουν πινέλα και βάφουν τον κόσμο απ’ την αρχή, του βάζουν χρώμα και μουσική και λίγη αλήθεια και τον πασπαλίζουν όνειρο. Σαν ζάχαρη άχνη καλύπτει το όνειρο τη ζωή τους και την γλυκαίνει, λευκά και συννεφάτα.
Κάνουν μετά μουσική τα όνειρα τους και με ένα μαγικό τρόπο τα αποτυπώνουν στον καμβά, αφήνοντας σκόρπιες πινελιές ελπίδας και κάτι ατίθασες νότες αισιοδοξίας, σαν να πετάνε γύρω αθανασία και χαμόγελο. Και σε αγγίζει τόσο πολύ το δώρο τους, σε τυλίγει μέσα στην λάμψη του και σε απογειώνει σε άλλους κόσμους.
Γιατί ναι, ο κάθε θνητός που αφήνει στον δρόμο του σταγόνες τέχνης, που αγγίζει τις ψυχές με την φαντασία και την μοναδικότητα του, που ταξιδεύει το μυαλό σε άγνωστα ταξίδια και απαλύνει την καρδιά, είναι σαν να δίνει ένα απαλό χάδι με χρώματα και πινελιές ζωής.
Ναι, ο καλλιτέχνης αφήνει την υπογραφή του στον καμβά, μαζί με ένα μικρό κομμάτι της ψυχής του, σαν το αποτύπωμα της παλάμης του και με ένα μαγικό τρόπο, παλάμη και ψυχή γίνονται ένα, σαν κλωστές πλεγμένες στο κουβάρι της ζωής.
Και η ψυχή αλήθεια, γίνεται αθάνατη.
Και το φως τους αλήθεια, διώχνει σκοτάδια και σκιές.
Και ναι αλήθεια, χρωματίζουν τον κόσμο.
Και ναι αλήθεια, μας θυμίζουν από που προερχόμαστε και τι πραγματικά είμαστε.
Είναι κάτι άνθρωποι αστέρια, που φωτίζουν πραγματικά τον δρόμο μας. Τον αλλάζουν, τον διορθώνουν, τον ομορφαίνουν.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που αλλάζουν το γκρίζο σύμπαν με το χρώμα της καρδιάς τους.
Κοίτα μέσα στα μάτια τους. Καίγονται οι κόσμοι τους σαν αέναες φωτιές και έρωτες ζωής.
Φωτίζουν τον ουρανό του ταξιδιού μας και καταφέρνουν, αλήθεια, πως καταφέρνουν, να μας λαμπαδεύσουν λίγο χρώμα για την πορεία, ένα χαμόγελο, μια μικρούλα στιγμή χαράς… Σαν σκυτάλη σε αγώνα ζωής…
Σαν να μας λένε «ζήσε, αλλά ζήσε όμορφα!!».
Ποιητική Συλλογή «Η Γυναίκα μέσα από τα Μάτια μου»
Ένα γιατί κι ένα ποτέ
Κι έτσι ξαφνικά
αγάπησα το κενό μου
και την απουσία μου
κι’ εκείνο το βαθύ βασάνισμα στο στήθος
άπλωσα χέρια που έγιναν κλαδιά
και ρίζωσα στην μνήμη
Ξεδίπλωσα και την απορία
την έβαλα μπροστά μου
σημαδούρα
Αναδεύτηκε μέσα μου η ελπίδα
μαζί με άδεια κουτιά από απουσίες
νύχτες που έμειναν μετέωρες
σε ένα γιατί
και ένα πότε
Ήταν κι εκείνο το ποτέ
που περιφερόταν γύρω μου με θράσος
έτσι, για να με προκαλεί
Άγγιξα με πόνο τα σπλάχνα μου
και ξερίζωσα από μέσα την προσδοκία που με παίδευε
έριξα μέσα κώνειο
να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις
Αργότερα αγκάλιασα το γυμνό κορμί
και ακούμπησα πάνω του κεριά και λουλούδια
έριξα άγκυρα στις ξέρες του
και στο αγκίστρι πέρασα την καρδιά
Που ξέρεις, ίσως έκανα λάθος
Ή θα νικήσω ή θα νικηθώ
Αλλά θαρρώ, η ήττα μου
θα είναι η μεγαλύτερη μου νίκη
Μετά θα φύγω αργά
σαν να μην υπήρξα ποτέ δίπλα σε σώματα ή ψυχές
σαν να μην άγγιξα
σαν να μην φίλησα
σαν να μην ξόδεψα το είναι μου
σε δανεικά αισθήματα
και πρόσκαιρα χάδια
Θα με ξεχάσει όμως ποτέ η ανατολή
όταν τότε που φάνηκε
την αγάπησα γιατί δεν ήμουν μόνη;
Ποιητική Συλλογή “Η Γυναίκα μέσα από τα μάτια μου”
Πιρόγα στον Χρόνο
Είναι τόσο όμορφο το φθινόπωρο,
όταν το απολαμβάνεις ανασαίνοντας βαθιά
στη γη που ορίστηκες να ταξιδέψεις
στο χώμα που τάχθηκες να περπατήσεις
εκεί, που πήρες τα μεγαλύτερα μαθήματα
εκεί, που αφόρισες το κάρμα
στο χώμα, στο χρώμα, στη γη, στην ελπίδα
σ’ ένα κομμάτι που επιπλέει στο νερό
σανίδα σωτηρίας
και γύρω γύρω μια πανέμορφη μυστήρια μπλε θάλασσα
το κύμα το αγκαλιάζει
και γίνεται πιρόγα στον χρόνο που δεν μετριέται
ένα κομμάτι γης, νησί ιστορίας, φωτιάς, πολέμου, πίστης, ομορφιάς
είναι αυτή η γαλήνη που ακούγεται παντού μέσα από το κύμα και το χώμα
που κελαηδάει και υμνεί την ζωή
παρελθόν και παρόν δεμένα σε σχοινί
ξεπλένονται στην αλμύρα
και ξεκουράζονται σε μπλε αμάραντα αφημένα
Η γη μου και οι άνθρωποι μου
ο λαιμός βγάζει βαθιά κραυγή που σωπαίνει
είναι όμορφο να ζεις
στην ηρεμία που βρήκες τελικά μόνο μέσα σου βαθιά
Μετά, αγάπησες κι’ αυτό το χώμα πολύ
κι’ ο ουρανός από πάνω
χωρίς σύννεφα, χωρίς σκιές
τελικά χαμογέλασε
Να ‘ξερες πόσα σου τάζει!
Ποιητική Συλλογή «Αίσα»