Βιογραφικό:
Ο 
Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι Κύπριος ποιητής και συγγραφέας. Μέσα από διάφορα κείμενα και πολιτιστικές παρεμβάσεις προσπαθεί να βοηθήσει στην ενίσχυση της κουλτούρας του βιβλίου αλλά και της έκφρασης. Έχει εκδώσει 5 βιβλία εκ των οποίων τα τρία είναι στην Κυπριακή διάλεκτο και τα δύο στην κοινή νέα ελληνική.
– Καρδκιά μου μίλα σιγανά
– Ημιτελές
– Ηλιοβούττημα
– Χρώματα
– Σκιές στο σκοτάδι
Το δεύτερο βιβλίο με τίτλο «Ημιτελές» μεταφράστηκε στην Αγγλική, Ισπανική και Τουρκική γλώσσα. Από το 2023 είναι καλλιτεχνικός συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού Μαύρη Πένα καθώς και του προγράμματος συνεργασίας συγγραφέων «Writers Taking Over». Είναι ο θεατρικός συγγραφέας των έργων: Χαλάσματα (2022), α – ψυχή (2023) και της θεατρικής συναυλίας Χρώματα (2024). Το 2024 τα έργα του Ματζιελλεμένες, Έρωτας τζιαι Ψυσσιή καθώς και το Εγχειρίδιο: Δυστυχία θα παρουσιαστούν από διάφορες θεατρικές ομάδες στην Κύπρο.
Δείγμα έργου:
Βιβλίο: Σκιές στο σκοτάδι
Τίτλος: Άτιτλο
Έρωτα,
πού χάνεσαι τα βράδια;
Η μοναξιά
τρομάζει τους καταραμένους,
μάθε το.
Σβήνεις ποτέ
από σώματα,
από κορμιά,
που σε γνωρίσανε στο χάραμα;
Γύρνα, έρωτα.
Η νύχτα τρώει αναμνήσεις
και ξερνάει δάκρυα.
Ξέρω ότι υπάρχεις.
Σε είδα ένα απόγιομα.
Ένα ζευγάρι μά
τια και δύο χείλη.
Σε περιμένω.
Βιβλίο: Χρώματα
Απόσπασμα
…[…]…
Ο Ζωγράφος
άρκεψεν σιγά σιγά να μου μιλά για την ζωή του.
«Που μιτσής, ερωτεύτηκα έναν κοπέλι που ήρτεν στο χωρκό μου για λλίες μέρες διακοπές. Ο πρώτος μου έρωτας, η πρώτη φορά που εμπόρεσα επιτέλους να δω έναν άθθρωπον στα μμάθκια τζιαι να γελάσουν τα σσιείλη μου μόνα τους. Όμως, εζούσα σε χωρκό. Ο τζιύρης μου, η πιο όμορφη ψυσσιή του κόσμου, τζιαι πάλε εγελάστηκεν μέσα σε τούτην την σκατοκοινωνία τζιαι εφοάτουν για τον γιο του.
Η μάνα μου όμως, μιαν τζιαι θκυο έκατσε με χαμαί, εμιλήσαμεν τζιαι είπεν μου να κατεβώ στην πόλη. Να παω τζιαμέ που ο κόσμος εν θα μπορεί να με κρίνει. Όι γιατί η πόλη εν καλύττερη, αλλά τουλάχιστον χάνεσαι μες την πολυκοσμία της.
Ίνταλως, όμως, αφήνεις το χωρκό σου τζιαι όσα έζησες μες τες γειτονιές τζιαι τες ποταμοσιές; Ίνταλως, όμως, αφήνεις την παιδικότητα σου για να μεγαλώσεις άξαφνα τζιαι να πάεις να ζήσεις στην απερντοσύνη της πόλης;
Το πρώτο μου έργο, ένας πίνακας με τον έρωτα – τζιείνο το φτερωτό αγγελούι που ούλλοι φαντάζουνται τζιαι κάμνουν εικόνα να πετά ποτζιεί ποδά.
Ο έρωτας λοιπόν, εν εκράτεν πάντα τόξο τζιαι βέλος. Έκαμνε τους αθθρώπους να σμίουν με τραγούδι. Για αυτό τζιαι όσοι εν εμάθαν να αγαπούν, εν τους αρέσκει η μουσική. Κάποτε, λοιπόν, τούτα τα πλάσματα, που νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα πας τες ζωές μας, ηύραν τον έρωτα που εγυρόφερνεν ένα ζευκάρι τζιαι εγύρευκεν να αρκέψει ένα ήμερον, γλυτζιύν τραγούδι, να νιώσουν τζιείνη την ομορφκιά του τζιαι να ερωτευτούν.
Επιάσαν τον οι τρισκατάρατοι, εσακκουλιάσαν τον τζιαι επήραν τον μέσα σε μια σπηλιά. Εκόψαν του τα φτερά του, εφκάλαν του την γλώσσα τζιαι αφήκαν τον τζιαμέ ζηθκιάνον να θκιακονά αγάπη που ανέραστους αθθρώπους. Ηύρεν τον η αλήθκεια, γυμνή τζιαι τζιείνη να θκιανεύκεται μες τους δρόμους.
Επήαν μαζί τζιαι εκουρτίσαν ένα τόξο τζιαι καμπόσα βέλη, βουττημένα μες το αίμα τους. Τζι’ αρκέψαν να παιδεύκουν πίσω τους αθθρώπους για τα κακό που τους εκάμαν. Μιαν η αλήθκεια να τους πονεί, τζιαι μιαν ο έρωτας να τους δέρνει. Έτσι ήταν τζιαι ο δικός μου πίνακας, ένας έρωτας καταφατσελωμένος, γαιματωμένος τζιαι βασανισμένος. Όμως, ζευκάρι της αλήθκειας, να καρτερά την μέρα που θα ξαναεύρει την λαλιά του, να ξανανιώσει τον αέρα στα φτερά του. Να ξαναγίνει αφέντης στες ψυσσιές των αθθρώπων.
Στην φύση έρκεται το ουράνιο τόξο για να θκιώξει την συννεφκιά ύστερα που την μπόρα. Ο άθθρωπος, όμως, το δικό του ουράνιο τόξο εβάλτηκεν να το βουττήσει στο αίμαν τζιαι στην αφάνεια. Τόσα χρώματα της παλέτας ένα ουράνιο τόξο, τζιαι παλεύκει να το κάμει μουντό, μονόχρωμο τζιαι συνηθισμένο.
…[…]…
Απαγγελία: