Σιάτη Ανδριάνα

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Δάλι. Αφού τέλειωσα το Δημοτικό σχολείο φοίτησα στην Αμερικάνικη Ακαδημία στην Λευκωσία και μετά φοίτησα στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Όταν επέστρεψα στην Κύπρο  δίδαξα Αγγλικά για περίπου τριανταπέντε χρόνια σε ιδιωτικά σχολεία, στην Νοσηλευτική Σχολή και στα Κρατικά ινστιτούτα.

Τα τελευταία χρόνια είμαι Υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Ανάκυκλος Περιβαλλοντική. Μία από τις δράσεις μου είναι παρουσιάσεις στα σχολεία μας για το περιβάλλον, την ανακύκλωση, επανάχρηση και μεταποίηση. Τις παρουσιάσεις ακολουθούν βιοματικά εργαστήρια.

Είμαι επίσης μέλος της ομάδας Σποροφύλακες Κύπρου. Στόχος μας είναι η διάσωση και διάδοση των παραδοσιακών μας σπόρων. Έχω κάνει σπορεία σε πολλά δημοτικά σχολεία ανά την Κύπρο.

Διετέλεσα δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Ιδαλίου για πέντε χρόνια και μέχρι στιγμής έχω εμπλοκή στα κοινά.

Είμαι μητέρα τεσσάρων γιών και έχω έξι εγγονούς.

Ασχολούμαι με το ερασιτεχνικό θέατρο και επίσης τραγουδώ επαγγελματικά σε φεστιβάλ εντός και εκτός Κύπρου.

Γράφω ποίηση εδώ και δεκαετίες. Ποιήματα μου δημοσιεύτηκαν σε ανθολογίες και περιοδικά και έχουν μεταφραστεί σε εφτά γλώσσες. Συμμετέχω σε φεστιβάλ ποίησης εντός και εκτός Κύπρου τα τελευταία χρόνια.

Το πρώτο μου προσωπικό τρίγλωσσο βιβλίο ποίησης εκδόθηκε το 2017 από τον εκδοτικό οίκο Artshop στην Κωνσταντινούπολη και το δεύτερο εδώ στην Κύπρο τον Σεπτέμβριο του 2019. Το τρίτο μου βιβλίο ετοιμάζεται.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δείγματα Γραφής

 

50 Ιούληδες

Η θύμηση γλιστρά απαλά μέσα στα βελούδα της νύχτας
Χάνεται, δεν ξεχνιέται, επιστρέφει
Η θάλασσα ξαγρυπνά
και γράφει, γράφει
Δεν τους έφερε αυτή
Τα μυστικά θα τα δούμε το πρωί στην αμμουδιά
Πατημασιές καβουριών
Φίκια, φίκια και κόκαλα που ασπρίσαν στον ανελέητο ήλιο
Κραυγές, ιαχές, φωνές ανθρώπινες πνιχτές
Και ο Ιούλης μισό αιώνα να μας ξανάρχεται πυρακτωμένος και επιεικώς απειλητικός
Τόσα χρόνια προδοσίας
Τόσα χρόνια πληγές!
Και συ λες
Δεν ξεχνώ!
Δεν ξεχνάς;
Τι θυμάσαι;
Τι σου έμαθαν;
Μίαν ιστορία μισή
Τι σου χάρισαν;
Μίαν πατρίδα μισή
Μίαν σημαία κι έναν ύμνο δανικό
Σκάλισε και μάθε ποιος είσαι
Ξύπνα και νιώσε τι σου στέρησαν
Έτσι για να μπορείς να ελπίζεις.

30/6/24

 

 

—————————————————————————-

 

 

Ριφάτ Καρκαμπλούμης,  Λουρουτζιάτης γύρω στο 1998

Τα οδογράγματα άνοιξαν το 2003

Μια μέρα είχαμε πάει στο Πράσινο Σημείο με τον γιο μου Χρίστο να πετάξουμε κάποια κλαδέματα.

Το σημείο αυτό ήταν στην περιοχή Πιπέρης, προς Λουρουτζίνα. Πιο πέρα ευρίσκονται και οι γνωστές τερατσιές  του ΚύρΣάββα.

Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να επιστρέψουμε στο Δάλι βλέπουμε  έναν άγνωστον ηλικιωμένο άντρα να έρχεται από την κατεύθυνση της Λουρουτζίνας, πάνω σε ένα παλιομοδίτικο ποδήλατο .

Όταν μας είδε σταμάτησε και χαιρέτισε στα Ελληνικά. Τον ρωτήσαμε που πήγαινε και μας είπε ‘Γυρεύκω τον αστυνομικό τον Κλεόπα που κάθετε στο Δάλι.’  Ήταν ένας πολύ ψηλός άντρας  με άσπρα μαλλιά και γαλανά μάτια όπως πολλοί Λουρουτζιάτες, οι οποίοι είναι απόγονοι των Λουζινιανών, μικτών γάμων, κρυπτοχριστιανοί, Λινοβάμβακοι.

‘ Μα εσού πόθθεν έρκεσαι;’ τον ρώτησα.

‘Ερκουμαι που την Λουρουτζίνα’ μας απάντησε.

‘Μα τζιαι αφήνουν σας να περνάτε;’  ξαναρώτησα.

Ναι πολλοί Λουρουτζιάτες περνούν που τα χωράφκια τζιαι πάσι στο Δάλι τζιαι αλλού.’ μας είπε.

Μας ζήτησε βοήθεια να βρει τον κύριο Κλεόπα. Μας είπε ότι πριν μερικούς μήνες είχε πεθάνει η γυναίκα του και τον ττεμπίσιασε να πάει οπωσδήποτε να βρει τζιείντον άνθρωπο που του έσωσε την ζωή τζιαι να τον ευχαριστήσει.

‘Το 74 μες στο πραξικόπημα επιάαν με εμένα τζιαι θκιο άλλους βοσκούς που τες μάντρες μας τζιαι επήραν μας στον αστυνομικό σταθμό της Νήσου. Εδέραν μας, εκαστιορήσαν μας αμμά εμείς εν τζιαι ξέραμεν τίποτε να τους πούμε.’

Ο κύριος Κλεόπας, μακάρι ναν καλά είπεν τζιείντους ‘παλληκαράες’, ‘Αφήστε τα σιόρ τα πλάσματα, εν φτωσιοί βοσκοί εν τζιαι φταίξασιν σε τίποτε. Αήστε τους να πάσι στο κουπάι τους τζιαι στες οικογένειες τους τζι εν κρίμα.. Έτσι εν πο γίνηκεν τζιαι ξαπολύσαν μας. Έτσι τζιαι γιω αφού το υποσκέθηκα της γεναίκας μου πριν πεθάνει πάω στο Δάλι να τον έβρω.’

‘Να σε πάρουμε κύριε Ριφάτ. Έμπα στο αυτοκίνητα τζιαι θα ποδηλατήσω εγιώ το ποδήλατο σου.’ Δεν ήταν τζιαι εύκολο πράμα ένα πανύψηλο ποδήλατο κάπου 60 χρονών.

Φτάσαμε αισίως στο σπίτι του κυρίου Κλεόπα. Κυριακήν ημέρα περίμενε τα παιδιά του για φαί και άναβε κάρβουνα στην φουκού.

‘Κύριε Κλεόπα έφερα ένα κύριο ο οποίος σε γυρεύκει που τζιαιρό τζιαι έθελεν να σε δει,’ του είπα.

Κοιτάζει τον Ριφάτ καλά καλά τζιαι λαλεί του, ‘είσαι τζείνττο Τουρτζιίν  που εφέραν με θκιο άλλους βοσκούς στον αστυνομικό σταθμό το 74;’

Ο Ριφάτ απαντά του , ‘ναι εγιώ είμαι τζιαι ήρτα να σε ευκαριστήσω που στάθηκες η αφορμή να μας ξαπολύσουν τζιαι να  είμαστον σήμερα ζωντανοί. Πριν πεθάνει η γεναίκα μου υποσχέθηκα της ότι εν να έρτω να σε ευκαριστήσω.

Έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Η συγκίνηση στο απόγειο. Κλαίγαμε όλοι. Στιγμές ανθρώπινες, στιγμές ανθρωπιάς,  εκεί που η καρδιά ανοίγει τα φύλλα της και ρέει ο λόγος και το δάκρυ ακατάσχετα, χωρίς αναστολές, χωρίς ντροπή.

Κάτσαμε, φάγαμε το γλυκό μας, ήπιαμε το δροσερό νερό μας και αποχαιρετιστήκαμε.

Έβγαλα και φωτογραφίες. Κάπως ανήσυχος ο κύριος Κλεόπας μου λέει, ‘εν τζι εν να τες βάλεις σε καμιάν εφημερίδα ελπίζω.’

Όχι κύριε Κλεόπα,’ τον διαβεβαίωσα.

Σε ταξίδι που πήγα ένα μήνα πιο μετά μου έκλεψαν το τηλέφωνο όπου υπήρχαν οι φωτογραφίες, στην Αθήνα, στον σταθμό του Μετρό. Χάθηκαν εκείνες οι φωτογραφίες αλλά αυτές που αποτυπώθηκαν στην μνήμη μου θα είναι πάντα εκεί.

Γράφω αυτή την ιστορία για να μιλήσω και να πω ότι μέσα στα πραξικόπημα, μέσα στον πόλεμο που ακολούθησε με την Τουρκική εισβολή, υπήρξαν πράξεις ανθρωπιάς, από δικούς μας αλλά και από ανθρώπους της άλλης πλευράς, τον ‘εχθρό’ δηλαδή, ακριβώς όπως υπήρξαν αποτρόπαια εγκλήματα και από τις δύο πλευρές. Ο πόλεμος είναι βάρβαρος όχι οι άνθρωποι.

 

Εν Ιδαλίω

Σεπτέμβρης 2020

ΥΓ ο Erkan Barbaros λέει σε σχόλιο του για τον θείο του Ριφάττη

 

Ήταν που τους πρωτοβοσκούς του χωρκού μας Ήταν πολλά μερακλής στα πρόβατα του.

Αρέσκαν του οι σταχτιές και μαυροπατσάλες κουβέλλες και που τες κατσίκες οι κατελλούρες και οι σιιλιόνες του αρέσκαν πάρα πολλά.

Με την βούρκα του και με την ττοππούζα του ήταν number one.

Το κουπάι του ήταν αρματωμένο με τα καμπανέλια.

Ακόμα πάρα πολλά μπορώ να πω για τον θείο Ριφάττην και για την παλιά ζωή του που εχρησιμοποίαν. Ήταν ένας πάρα πολλά προκομμένος άνθρωπος.

 

Mustafa Gelener

¨εχουμε πολλές ιστορίες όμως πρέπει να τα πούμε να τα γράψουμε για τα παιτκιά μας να μεν χαθούν

Arıegeoıs North Cypriot

sent a famıly photo of  Rıfat on hıs 93rd bırthday

 

 

Mehmet Mahmut

 

O Rufat Tayis (uncle) , Rifat Karkaploumi was a hard working, straighforward man. He probably reached his nineties to die. After the war the shepherds were not allowed to go too far from the village so he had to take his herd, alongside some other shepherds and they went to Dikomo… he only lasted two years there. He said there is no place like Louroudjina, he took his goats and sheep and walked to Louroudjina… When he became an elderly man he was still the same Rufat Tayi. he woyld walk on his way to the coffee shop with his stick (matsouka). tall man he never bent, standing straight. a man with no fear from anyone and never needed anyone. He earned his life working. he lived long and he really lived a lot of things; it is shame that he was not interviewed, to tell stories from the twenties thirties forties…

 

 

———————————————————-

 

 

Ο πετεινός δεν λάλησε

Και πάλι σε προδώσαμε μικρή μας Παλαιστίνη

Νιώθω  το βάρος ασήκωτο, τεράστια ευθύνη.

Με την σιωπή, την αδράνεια

με την ψυχή και την διάνοια

σε αφήσαμε έρμαιο των δυνατών.

Στην δυστυχία σου ψάχνουν κοιτάσματα

Με τον θάνατό σου γίνονται πλούσιοι.

Οι σάρκες σου λίπασμα στην γη που θέλουν να σου κλέψουν.

Την απληστία τους πληρώνεις με το αίμα της Γάζας.

Εμείς;

Θεατές.

Τρώμε τα πλούσια γεύματά μας,

προγραμματίζουμε τις επόμενες μας διακοπές

κοιτάζοντας τον θάνατό σου στις οθόνες μας.

Αναλγησία.

Ενώ εσύ αδυνατείς πια να μετρήσεις

τους νεκρούς κι αγνοουμένους σου.

Να μην μπορείς να περιθάλψεις τα παιδιά σου.

Να μην μπορείς να τα ταΐσεις.

Τόσες προδομένες ψυχές.

Χίλια συγνώμη

Δεκάδες χιλιάδες οι μάρτυρες αναμένουν

Με λευκά περιστέρια στα χέρια

περιμένουν στο ξάγναντο τ ’ουρανού

και προφητεύουν την ανάσταση.

Θα ζήσεις Παλαιστίνη

Φοίνικας λαμπρός, μέσα από τις στάχτες σου

θα χτυπήσεις ξανά τα φτερά

θα αναδυθείς

θα σκεπάσεις τα παιδιά που σου απόμειναν

και ξανά μπροστά θα περπατήσεις

Ο ήλιος της δικαιοσύνης θα ανατείλει για σένα.

O πετεινός δεν λάλησε

παρ’ όλα αυτά εμείς σε προδώσαμε, Παλαιστίνη..

Συγνώμη

 

Οκτώβρης 2024