Βιογραφικό:

Ονομάζομαι Μαρία Σαμανή Μαυραδά και είμαι συνταξιούχος φιλόλογος. Μου άρεσε πάντα να γράφω και έγραφα περιστασιακά διάφορα κείμενα, κυρίως σε εφημερίδες και άλλα που σχετίζονται με το μάθημα της Ιστορίας, στο πλαίσιο μιας συνεργασίας για τη διδακτική της Ιστορίας υπό την ομπρέλα του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Τα τελευταία τρία περίπου χρόνια ασχολήθηκα συστηματικά με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων με αποτέλεσμα να έχω εκδώσει δύο βιβλία και ένα τρίτο να βρίσκεται υπό έκδοση, έτσι γνωρίστηκα και με τον κύριο Λευτέρη Πλουτάρχου που μου σύστησε να εγγραφώ στην ΕΛΚ.

Το πρώτο μου βιβλίο είναι ένα μυθιστόρημα που περιέχει και κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία, με τον τίτλο «Να θυμάσαι τ’ όνομά μου: Αγκαστίνα». Αναφέρεται στην ειρηνική ζωή στο χωριό όπως τη βιώνει ένα παιδί, το οποίο με την ενηλικίωσή του γνωρίζει τη σκληρότητα και τη βαρβαρότητα του πολέμου του 1974. Το βιβλίο εκδόθηκε τον Δεκέβρη του 2023.

Το δεύτερο βιβλίο μου είναι μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Η Φατιμά και το Μεσολόγγι, διηγήματα χωρίς σύνορα». Η πλειονότητα τους σχετίζεται με τη φρίκη που βιώνουν τον τελευταίο ένα περίπου χρόνο οι απλοί αθώοι άμαχοι της Γάζας, αλλά και οι μετανάστες από τις χώρες της Μέσης Ανατολής ή τις πρώην σοσιαλιστικές ή ακόμα και οι οικογένειες αγνοουμένων του 1974 ή η μοναξιά και η έλλειψη χαράς σ’ ένα γάμο, εφόσον τα αδιέξοδα ενώπιον καταστάσεων για τις οποίες συχνά δεν ευθύνονται τα ίδια τα άτομα, είναι κοινές, δεν υπάρχουν σύνορα «στα βάσανα των ανθρώπων». Το βιβλίο εκδόθηκε τον Οκτώβρη του 2024.

Το τρίτο βιβλίο είναι μια συλλογή ποιημάτων σχετικών με τα γεγονότα του 1974, με τίτλο «Παγιδευμένοι στα ξόβεργα 50 χρόνια» και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η έκδοσή του. Ζούμε τις βασανιστικές συνέπειες της συνεχιζόμενης κατοχής του τόπου μας σαν πουλιά που παγιδεύτηκαν από αδίστακτους θηρευτές.

Την έκδοση και για τα τρία βιβλία ανέλαβαν οι «Συμπαντικές Διαδρομές», εκδοτικός οίκος από τη Λάρισα.

Δείγματα Γραφής:

Απόσπασμα από το διήγημα «Μπαχάρ, η άνοιξη που χάθηκε στο κύμα» από το βιβλίο διηγημάτων.

«Επιτέλους άρχισε να χαράζει η αυγή. Οι επιβάτες ένας ένας ξυπνούσαν και περίμεναν υπομονετικά τον βαρκάρη να επιδιορθώσει τη ζημιά στη μηχανή. Πέρασαν αρκετές ώρες μέχρι να αντιληφθούν πως δεν μπορούσε να την επιδιορθώσει και να αποδεχτούν το γεγονός πως η βάρκα παρασυρόταν ακυβέρνητη όπου την τραβούσαν τα ρεύματα. Γύρω τους μόνο η θάλασσα κι ο ουρανός. Ο βαρκάρης σιωπούσε. Δοκίμασε να τους ξεγελάσει ξανά με υποσχέσεις, αλλά κανείς δεν τον πίστευε πια. Νύχτωσε ξανά. Ξανά κρύο και υγρασία, μαζί τώρα με αγωνία. Και ξανά νύχτωσε.  Μαζί τώρα με απελπισία.

Τα παιδιά είχαν εξαντληθεί απ’ την πείνα, τη δίψα και το κρύο, όπως και οι περισσότεροι απ΄τους επιβάτες. Η Αηνούρ ψιθύριζε: «Μαμά, νερό». Η πλαστική μπουκάλα είχε προ πολλού αδειάσει. Της χάιδεψε τα μαλλιά: «Περίμενε λίγο ακόμα μωρό μου», της είπε γνωρίζοντας πως αυτό το λίγο ακόμα μπορεί να μην έφτανε ποτέ. Η Αηνούρ ξανάπεσε σε λήθαργο και σε κάποια στιγμή παραμιλούσε: «Μαμά, νερό, να το ποταμάκι μας, έχει πολύ νερό, δώσε μου λίγο μαμά, διψάω». Η καρδιά της Μπαχάρ χτυπούσε ακανόνιστα. «Κι αν αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της Αηνούρ; Αν θα πεθάνουμε εδώ μέσα, τουλάχιστον ας μην πεθάνουμε από δίψα», σκέφτηκε κι άρπαξε αποφασιστικά το άδειο μπουκάλι και το έδειξε στον άντρα που καθόταν δίπλα της. Αυτός κατάλαβε. Γύρισε και την κοίταξε στα μάτια. «Σοβαρά τώρα, έχεις σκεφτεί τι πας να κάνεις;» «Βάλε λίγο», του απάντησε με αγένεια κι ο άγνωστος άντρας άπλωσε το χέρι και λίγο θαλασσινό νερό μπήκε μες στο μπουκάλι. Η Μπαχάρ το πλησίασε στο στόμα της Αηνούρ και το μωρό άρχισε να πιπιλάει το αλμυρό νερό με ευχαρίστηση.

Η Μπαχάρ κοίταζε το σκοτάδι. Η φωνή που ακουγόταν τόσες μέρες από μέσα της είχε δικαιωθεί. Δάκρυα κυλούσαν απ’ τα μάτια της. Ένοχη για αφέλεια. Είχε συμπεριφερθεί επιπόλαια, δεν έπρεπε να πάρει το ρίσκο αυτού του ταξιδιού, δεν έπρεπε να εμπιστευθεί τον απαίσιο βαρκάρη που φαινόταν απ’ την αρχή πως ο στόχος του ήταν το χρήμα. Τώρα τι αξία είχε πως μετάνιωσε; Ποιος ξέρει για πόσο ακόμα θα περιπλανιόνταν στη θάλασσα, για πόσο ακόμα θα ήταν ζωντανοί. Δεν μπορούσε κανείς να γνωρίζει. Περίμεναν όλοι πια κάποιο θαύμα.

Άγιιξε τα σώματα των παιδιών για να βεβαιωθεί πως η καρδούλα τους χτυπούσε ακόμα. Η Μπαχάρ έβλεπε την ομίχλη να κατεβαίνει ως τη βάρκα, να κολλάει στα ρούχα τους. Δεν καταλάβαινε αν κοιμόταν ή αν ήταν ξύπνια. Το στόμα της είχε ξεραθεί απ’ τη δίψα, το στομάχι της πονούσε, όλο της το κορμί και πιο πολύ η ψυχή της, πονούσαν. Και τότε την είδε μέσα στην ομίχλη να την καλεί με τ’ όνομά της, ήταν και πάλι η μάνα της: «Μη φεύγεις Μπαχάρ, μην περάσεις το μονοπάτι των νεκρών, το μονοπάτι που δεν έχει επιστροφή, άκουσε τη φωνή μου, κόρη μου…». Η ομίχλη είχε το σχήμα του προσώπου της. Είχε τα μάτια της, γεμάτα αγάπη, η Μπαχάρ την έβλεπε ολοζώντανη να την πλησιάζει, να της πιάνει τα χέρια…

……………………………………………………………………………..

Ένα τεράστιο εμπορικό πλοίο φορτωμένο με δεκάδες εμπορευματοκιβώτια εντόπισε τη μικρή βάρκα που την παράσερναν τα κύματα. Ο καπετάνιος την είδε από μακριά και δεν πίστευε στα μάτια του. Φώναξε τον ασυρματιστή και τον υποπλοίαρχο:

«Κοιτάξτε εκεί κάτω, εκεί, ανατολικά, βάλε τα κυάλια Τζων. Βλέπεις αυτό που βλέπω;»

Ο Τζων πήρε τα κυάλια παραξενεμένος με το ύφος του καπετάνιου:

«Θεέ και Κύριε, τι είν’ αυτό που βλέπουν τα μάτια μου; Τόσα χρόνια στη θάλασσα δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο», είπε ο Τζων κατεβάζοντας τα κυάλια από τα μάτια του. «Θα υπάρχουν το λιγότερο πενήντα άτομα σ’ αυτή τη βάρκα, καλά, πάει, τρελάθηκε τελείως ο κόσμος».

«Πολύ αμφιβάλλω αν είναι ακόμα ζωντανοί», κούνησε το κεφάλι του ο καπετάνιος. «Νομίζω πως είναι καλύτερα να ειδοποιήσουμε τις αρχές στην Κύπρο για να στείλουν τις ειδικές δυνάμεις διάσωσης, ας μην τους προσεγγίσουμε εμείς, μήπως στην αναστάτωσή τους μετακινηθούν κάποιοι και βουλιάξει η βάρκα. Γρήγορα Τζων, στείλε σήμα, κοίτα ρε παιδί μου πράματα που γίνονται στον κόσμο, απίστευτο», είπε σκεφτικός ο καπετάνιος.

………………………………………………………………………………….

Έφτασαν πολυ γρήγορα τα σωστικά συνεργεία. Τα παιδιά τα έστειλαν αμέσως στο νοσοκομείο. Η μικρή Αηνούρ, φωτεινή σαν το φεγγάρι, έσβησε δυο μέρες μετά κι η Μπαχάρ δεν ήθελε να ’χει πια τ’ όνομα της άνοιξης. Την άνοιξη την είχαν καταπιεί τα κύματα μια κρύα, σκοτεινή νύχτα του Γενάρη, που το φεγγάρι είχε κρυφτεί από ντροπή για τα έργα των ανθρώπων και πήρε κοντά του τη μικρή Αηνούρ για να ζήσει μαζί του στο φως που τόσο πολύ έλειπε απ’ τη χώρα της.

2. 2. Απόσπαμα από την αρχή του βιβλίου «Να θυμάσαι τ’ όνομά μου: Αγκαστίνα»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ο κάμπος κι οι  παλιοί πρόγονοι, τα θεμέλια

Λένε πως το νησί μας, η Κύπρος, κάποτε, πριν από εκατομμύρια χρόνια, αναδύθηκε μέσ’ από τη θάλασσα, γι’ αυτό κι ήταν γεμάτο βράχους. Όταν ο Δημιουργός τελείωσε την αποστολή του, κουρασμένος, έκατσε λίγο να ξαποστάσει και να θαυμάσει το έργο του, ικανοποιημένος που επιτέλους είχε τελειώσει με επιτυχία αυτό το δύσκολο εγχείρημα, δηλαδή από την άβυσσο και τα σκοτάδια να κατασκευάσει ένα έργο, πραγματικό κόσμημα για το απέραντο σύμπαν. Στο τέλος, για να έχει νόημα αυτό το έργο, δημιούργησε τους ανθρώπους, που θα ζούσαν και θα χαίρονταν μέσα στον όμορφο παράδεισο που είχε φτιάξει γι’ αυτούς. Έτσι, ο πρωτομάστορας,  πήρε τον δρόμο για τον αιώνιο θρόνο του, χαρούμενος, γιατί πίστευε πως δεν είχε κάνει κανένα λάθος. Τόσες μέρες σκεφτόταν, παρακολουθούσε, επέβλεπε, να γίνουν όλα σωστά, σε μια συμπαντική ισορροπία. Τα σκοτάδια άνοιγαν κι έβγαινε φως, νερά έτρεχαν από παντού κι ανάμεσά τους γεννιόνταν γη και βουνά κι έρημος και δέντρα και ζώα. Τώρα ήταν ώρα για ξεκούραση. Μια τελευταία ματιά να ρίξω και φύγαμε, ψιθύρισε μονάχος.

Τότες, μου φαίνεται,  έπεσε το βλέμμα του πάνω στο νησί μας. Από ψηλά πρόσεξε τους μικρούς ανθρώπους να κοιτούν γύρω τους με απελπισία. Παντού βράχοι, βουνά, πού να φυτέψουν τη γης οι άνθρωποι, πώς να βγάλουν το ψωμί για τα παιδιά τους; Βρε, πώς μου ξέφυγε αυτό, αναρωτήθηκε ο πρωτομάστορας, τρίβοντας τα τεράστια κάτασπρα γένια του. «Ε, είδες που τελικά κάνω κι εγώ κάποια λάθη;» σκέφτηκε, αλλά δεν στενοχωρήθηκε και πολύ. Έτσι κι αλλιώς αυτός θα είχε πάντα την εξουσία στη δημιουργία, ακόμα κι όταν μετά από χιλιάδες χρόνια οι μικροί άνθρωποι θα είχαν την εντύπωση πως με τις εξελίξεις τους στις επιστήμες και την τεχνολογία, θα μπορούσαν να τον ανταγωνιστούν για να δημιουργήσουν έναν κόσμο καλύτερο απ’ τον δικό του. Ας πάρουν τον δρόμο τους, μουρμούρισε σκεφτικός, ελπίζω μόνο να θυμούνται πάντα πόση σοφία χρειάζεται για να δημιουργείς χωρίς να καταστρέφεις και πως χωρίς αγάπη κανένα δημιούργημά τους δεν θα μπορεί να τους σώσει. Όμως τώρα  πρέπει να διορθώσω αυτό το μικρό λάθος πριν το ξεχάσω. Άνοιξε τα μεγάλα χέρια του και διέταξε τα βουνά να συμμαζευτούν, να μετακινηθούν στις δυο άκρες του νησιού κι ανάμεσα τους ν’ απλωθεί κάμπος πλατύς, με χώματα ευλογημένα, νά ’χουν οι άνθρωποι ψωμί να πορεύονται, να φυτεύουν, να θερίζουν και να δοξολογούν τον Μεγάλο Δημιουργό για το χώμα που τους χάρισε. Αυτός ο μεγάλος κάμπος ήταν η Μεσαρκά μας, και το χωριό μας, η Αγκαστίνα,  μες στην καρδιά του.