Η Ελένη Γ.Τυρίμου γεννήθηκε στο χωριό Αυγόρου  της επαρχίας Αμμοχώστου.

Από τα πολύ νεανικά της χρόνια έτρεφε μεγάλη αγάπη προς τα γράμματα και ιδίως στη λογοτεχνία. Διάβαζε και έγραφε ποίηση, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τη διηγηματογραφία. Το 2016 , παρακολούθησε ποίηση και φιλοσοφία  στο Κέντρο δια βίου μάθησης Τσαούσης- Α.Π.ΕΟΠΠΕΠ στην Αθήνα .

Πολλά ποιήματα  της δημοσιεύτηκαν  στο εγχώριο τύπο. Με  πρώτη της συμμετοχή σε διαγωνισμό της ΕΔΟΝ, όπου  το ποίημα της επιλέγηκε  ανάμεσα  στους δεκαέξι Κύπριους ποιητές , των οποίων  τα έργα εκδόθηκαν σε ποιητική ανθολογία το 1982 Επίσης αρκετά ποιήματα και διηγήματα  της συνεχίσουν να δημοσιεύονται στο περιοδικό ΑΝΕΥ.

Αξιοσημείωτη είναι η συνεχής συμμετοχή της σε διάφορους διαγωνισμούς ποίησης και διηγηματογραφίας με τιμητικές διακρίσεις.

Eχει συνολικά πέντε εκδόσεις. Την πρώτη της έκδοση με τίτλο “Ανοιχτό παράθυρο” το 2012, (ποιήματα) τη δεύτερη “Κραδασμοί ψυχής”(ποιήματα) το2017, τρίτη τις “Αχτίδες ζωής”(διηγήματα) το 2017, τέταρτη “Στην σκιά της ελπίδας”(2020) (ποιήματα) και πέμπτη “Πίσω απ’ τις  σελίδες” (2020)( διηγήματα). Στα συγγραφικά της βήματα έχει προστεθεί η συμμετοχή της, στην έκδοση “Τέσσερα τέταρτα” το 2020 με άλλους αξιόλογους, βραβευμένους λογοτέχνες. Μερικά από τα  ποιήματα της  έχουν μελοποιηθεί από την ορχήστρα “Εξ ακοής” και διατίθενται στο διαδίκτυο.

Οι πιο πάνω ποιητικές συλλογές έχουν επιλεχθεί και εγκριθεί από το Υ.Π.Π.Α.Ν για τις βιβλιοθήκες σχολείων μέσης εκπαίδευσης στα σχολεία  της Κύπρου.

 

Διεύθυνση: Ακίνητα Πεππή Αυγόρου  τ.θ.31048  Τ.Κ.  5515

Τηλέφωνο επικοινωνίας  :00357-99477802

Ε-mail : elenityrimou@hotmail.com

 

 

 

     ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ:

 

Διήγημα :  Η γιαγιά Ανδριάνα

…….Ο Γιάννης έφυγε τρέχοντας. δυο βήματα πιο κάτω ήταν η γιαγιά Ανδριάνα. Πώς μπορούσε να πάει σχολείο χωρίς να τον φιλήσει η γιαγιά του και να του δώσει την ευχή της.

– Στην ευχή μου, γιε μου, καλή μέρα να έχεις.

Πράγματι, σαν σφαίρα γύρισε και κάθισε σιωπηλός, σαν να μην άκουγε τις γκρίνιες των υπόλοιπων. Ο Γιάννης μπορεί να δυσκολεύεται στο πρωϊνό ξύπνημα, μα το αποχαιρετιστήριο φιλί ήταν επί καθημερινής βάσης. Το ίδιο και όταν επέστρεφε από το σχολείο. Πρώτα περνούσε από τη γιαγιά Ανδριάνα.

Πολλές φορές η κυρά Μαρία παραπονιόταν πως αντί να έρθει πρώτα σπίτι, πήγαινε πρώτα στη γιαγιά, γιατί του έκανε όλα τα χατίρια.

– Όχι, κόρη μου, διαμαρτυρότανε η γιαγιά. Του αρέσει να κουβεντιάζουμε. Είναι παιδί, τί να κάνεις; Όλοι ήμασταν κάποτε παιδιά, αυτό μην το ξεχνάς. Ξέχασες που εσύ και ο αδελφός σου μια μέρα που δεν πήγατε σχολείο τι κάνατε; Όλο και κάτι θα κάνουν τα παιδιά.

– Ναι, τη διέκοψε η κυρά Μαρία. Όμως ,τώρα τα πράγματα άλλαξαν πάρα πολύ.

– Ναι κόρη μου, συμφωνώ. Όμως, τα παιδιά είναι παιδιά.

Δεν μπορείς να αλλάξεις τον ανθό και να τον κάνεις με μιας καρπό………..

 

 

 

Διήγημα: Τα Χριστούγεννα της αγάπης

…. – Σωστά τα λες Παρασκευή μου, κανείς δεν ξέρει τις βουλές του Θεού: εμείς λογαριάζουμε μα αυτός γελά, έτσι έλεγε η μάνα μου, έχεις δίκαιο.

Έτσι περνούσε η ζωή τους, ο καιρός, οι μέρες ,οι μήνες. Οι μνήμες τόσων χρόνων όμως, παρέμεναν νωπές και ανεξίτηλες στο μυαλό και στη ψυχή τους, ήταν αποφασισμένες και οι δυο πως ακόμα έχουν πολλά να προσφέρουν και να δείξουν τις ικανότητες τους ,παρά τις μεγάλες τους ηλικίες μπορούν να συμμετέχουν με διάφορους τρόπους προσφέροντας αφιλοκερδώς για το συνάνθρωπο τους. Έφτιαχναν, λοιπόν, διάφορες χειροτεχνίες κι ότι άλλο “έπιαναν” τα χέρια τους πάντα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Έτσι και τώρα τα Χριστούγεννα , δεν παρέλειψαν να συμμετάσχουν με νέες δημιουργίες.

– Παρασκευή μου είναι πολύ όμορφες οι πάπιες σου, μα πόσες έκανες ; Είναι οκτώ από τη μια και οκτώ από την άλλη και τις έχεις ενώσει μαζί ..Μα πόσο πολύ τις έχεις πετύχει ..Με άσπρο και κόκκινο ..Τους πάει πολύ αυτός ο συνδυασμός… – Μαρίκα μου, τη διέκοψε, με έμαθε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου ήταν πολύ καλή στο σμιλί, έφτιαχνε διάφορα πράγματα και τα χάριζε σε φίλες της .. έρχονταν πολλές γυναίκες από το χωρίο και τα περίχωρα και της έδιναν παραγγελίες για την προίκα των κόρων τους. Μου άρεσε και εμένα κι έμαθα αρκετά από τη γιαγιά μου κυρίως τα απογεύματα που καθόμαστε μαζί, την παρακολουθούσα κι αυτή μου έδειχνε με υπομονή, αγάπη και μεράκι..

– Σίγουρα! Αυτό φαίνεται από την εγγονή της!, της είπε χαριτολογώντας με γλυκό χαμόγελο η Παρασκευή.  …….

 

 

 

Ανατομία των χρόνων 《 1974》

Η ανατομία των χρόνων
ακόμα αιωρείται,
ανάμεσα σε εκείνα τα χρόνια
ξύνοντας ξανά και ξανά
τις  πληγές μας…

Κάθε Άνοιξη απ ‘το αίμα
να φυτρώνουν όλο και πιο
κόκκινες παπαρούνες…

Οι βουνοπλαγιές ,οι πέτρες
της αιματοβαμμένης
Αλωνάγρας να μοσχοβολούν.

Η κάθε χαραμάδα να ανθεί επίμονα
απ’ το  λίπασμα των ιερών οστών
προσμένοντας δικαίωση…

Ολόκληρος ο Πενταδάκτυλος αντιλαλεί
τις νύκτες από τις κραυγές
των  αμούστακων παλληκαριών μας!.

Σφαίρες βουβές, παγωμένες …
τα διαμελισμένα νεανικά , ιερά οστά
κραυγάζουν παρακλητικά:
“Όχι άλλο αίμα!”.
Προσμένουν την πολυπόθητη
δικαίωση τους,
η ανατομία των τόσων, χρόνων
δεν έχει τέλος.
Οι  πικρές θύμισες ταλανίζουν
ζυμώνονται μαζί τους
μέρες ,μήνες ,χρόνια…

Αναμετρώ με το νυστέρι της αληθοφάνειας
την αλάξευτη μνήμη.
συνέλαβα την κάθε  σου μαρτυρική
στιγμή -όσο μπορούσα για εσένα
αγαπημένε μου αδελφέ .

Μα Εσύ, νικητής αγέρωχος
αρχάγγελος! να λάμπεις από ψηλά
χαράζοντας, τον αδυσώπητο χρόνο.
Άξια αναμετρήθηκες μαζί του.
Τον σφράγισες με το αγνό σου αίμα,
αυτεξούσια ,στιγματίζοντας την ανατομία του .

Ακόμα μια Άνοιξη στο διαχρονικό δρομολόι,
ακόμα ένα χελιδόνι να μετρά το σφυγμό
του ακατάλυτου χρόνου.
Και εσύ, απροσκύνητος, αταλάντευτος
ανάμεσα στην ανατομία των χρόνων
και στην αλλοίωση της πικρής μας
Ιστορίας να αναμένεις

 

 

Γλώσσα Δύναμη μου!

 

Αχ, γλώσσα μου! περήφανη

είμαι που σ’ ορμηνεύω

όσα αν γράψω και να πω

εσένα δεν χορταίνω.

 

Γλώσσα Ομήρου σε υμνώ,

τιμή ,να σε δοξάζω!

πότε με πόνο, η χαρά

εσένα θα φωνάζω .

 

Η δύναμη της γλώσσα μου,

τόξο είναι κι ‘ασπίδα

εκφράσει γίνεται του νου

Φώς της ψυχής κι’ ελπίδα !

 

Σπαθί η γλώσσα της ψυχής

με δύναμη θα εκφράζω

άλλοτε είμαι δικαστής

άλλοτε σ’ αγκαλιάζω.

 

Την δύναμη της γλώσσας μας

νέοι, να την τιμάται

είναι η ρίζες της βαθιές

μ’ ευλάβεια, κρατάτε!

 

 

 

Παιδί με τα θλιμμένα μάτια

Παιδί του πολέμου

Παιδί με τα θλιμμένα μάτια
με το βαθύ απορημένο βλέμμα,
αντικρίζοντας την ανασφάλεια , την αβεβαιότητα
και ανευθυνότητα .

Παιδί με τα διαμελισμένα όνειρα
σε ένα αβέβαιο μέλλον
σε μια ανθρωπότητα άδεια, ψυχρή ,
βαμμένη και με το δικό σου αίμα.

Παιδί με μόνες αποσκευές
ένα θλιμμένο αύριο,
με ματωμένες μνήμες,
κουρελιασμένο παρόν
ανάμεσα σε χιλιάδες νεκρούς
στα άσπρα σάβανα τους
μέσα στις ψυχρές φοβισμένες. νύκτες
να γυρεύεις τη ζεστή αγκαλιά της μάνας,
την θαλπωρή του συνετού πατέρα!
Να καλείς μάταια τ’  αδέλφια σου
για παιχνίδι, κρυφτό
πίσω απ’ τα μισογκρεμισμένα σπίτια.

Τις εφιαλτικές νύκτες να υψώνεις το βλέμμα απεγνωσμένα στα άστρα, το φεγγάρι…
Να τα ρωτάς, ξανά και ξανά
και αυτά να χάνονται στα σύννεφα
από ντροπή για την κατάντια,
την πτώση των ανθρωπίνων αξιών.

Παιδί εσύ με τα ματωμένα ρούχα
ορόσημο , σφραγίδα στη ζωής σου .
Με το νερό βαμμένο με αίμα
το λιγοστό καρβέλι ψωμί βρεγμένο
με τα πικρά, σου δάκρυα.

Σου φόρτωσαν στις πλάτες το αύριο γυμνό
χωρίς συναισθήματα ,χαμόγελο, σε
αγάπη, οικογένεια.
φρούδες υποσχέσεις
για τα ανθρώπινα σου δικαιώματα .

Παιδιά εσείς, ανυπολόγιστα θύματα του πλανήτη
στη σκακιέρα των μεγάλων συμφερόντων .
Ανάμεσα στα χαλάσματα
βιώνετε τη φρίκη του πολέμου.
Θύματα της δικής μας ανέχειας
με ακρωτηριασμένες πια ζωές …

Παιδί εσύ ομφαλέ του πλανήτη
το παρόν και το μέλλον
πώς σε κατακρεούργησαν έτσι.
Πριν βγεις απ’ τα σπάργανα της ζωής;
Πόση ντροπή .και εμείς θεατές …
αδρανείς αναμένοντας μάταια τη μεγάλη αλλαγή.

 

 

 

Μελοποιημένα ποιήματα από την ορχήστρα “Εξ Ακοής”

Μάνα του πόνου : https://youtu.be/DD4ZScsz6CY?si=QmHu0jiUX68lkw7A

Μάνα, με το παράπονο

πάντα μες την καρκιά σου

με μιαν ελπίδα έφυες

που’ ταν παριορκά σου

 

Tα μάθκια έν εκλείασιν

ήταν γεμάτα θλίψη

γιατί η φωτογραφία του

ήταν για να σου λείψει

 

Μάνα του πόνου, του καμού

Μάνα χαροκαμένη

Χρόνια πολλά καρτέρας τον

Μα‘φυες πικραμένη

 

Μάνα του Αγνοούμενου

Όνομα σου εδώσαν

έκρουζες μάνα ζωντανή

καμίνι σε εζώσαν

 

Μάνα ο χάρος ήβρεν σε

Τζ’ εθώρες την μορφή του

στην πόρτα ακρόαζεσουν

ν’ ακούσεις την φωνή του

 

Αγκάλη πάντα ανοιχτή

σφικτά για να τον σφίξεις

τζαι με της μάνας την στοργή

μέσα να τον τυλίξεις

 

Μάνα του Αγνοούμενου

Με την καρκιάν καμένη

έφυες δίχα να τον δεις

σα βρύση διψασμένη

 

Μάνα του αγνοούμενου

Μάνα χαροκαμένη…

 

 

 

 

 

Τριαντάφυλλο: https://youtu.be/Tk-MSsdTQPY?si=bzQD5KblddFPxCZ9

Τριαντάφυλλο μου κόκκινο

ποθώ να σε μυρίσω

και μες τα φύλλα της καρδιάς

σφικτά για να σε κλείσω

 

Ολομερής και ολονυχτίς

τη μυρωδιά σου έχω

τη γύρη με τ’ αγκάθια σου

τροφή μου για ν’ αντέχω

 

Τριαντάφυλλο μου κόκκινο

μάτωσες τη ψυχή μου

όλο πληγές εγέμισες

την άμοιρη ζωή μου

Έλα γλυκό τριαντάφυλλο

δώς’ μου την ευωδιά σου

γίνομαι δούλος σου πιστός

για πάντα στη καρδιά σου

 

Τριαντάφυλλο μου κόκκινο

θέλω να σ’ αποκτησω

με τη δική σου μυρωδιά

κι έτσι να ξαναζήσω

 

Τριαντάφυλλο μου κόκκινο

μάτωσες τη ψυχή μου

όλο πληγές εγέμισες

την άμοιρη ζωή μου