Οι τάφοι των Πτολαιμέων μαστιγώνονται αδιάφορα απ’ τον αέρα. Το 150 μ.Χ., έγινε η μεγάλη σφαγή των ντόπιων. Η Νέα Ιερουσαλήμ άρχισε να φυτρώνει. Ξεριζώθηκε χάρη στους Ρωμιούς. Τώρα, περπατάς στο πεζοδρόμιο, στο ένα σου πλευρό τα εστιατόρεια των πολυεθνικών. Στο άλλο, αυτοκίνητα, λεοφωρεία και ταξί τρέχουν αδιάφορα. Βαδίζεις ανάμεσα σε τουρίστες. Αλλοπρόσαλλη αρχιτεκτονική, θυσιασμένη στο βομό του κέρδους. Τα μαγαζιά ενοικιάσεως εργάζονται πυρετωδώς. Η Πάφος πλέει μετέωρη, σκονισμένη απ’ την ξενομανία. Τρεις μπύρες χύθηκαν στο πλατίσκαλο. Ένα παιδί γλυστράει και πέφτει. Εκτροφεία αλλόγλωσσων χαμογελάνε αόριστα, μέσα στην πανεσπερμία των υδάτυνων παραδείσων. Ο ήλιος λούζει ακόμα τα ελαφροντυμένα γέρικα κορμιά της Ιγκλιτέρας. Με τη συσκευή ανά χείρας, μια γριά Εγγλέζα ξεγελάει τη μοναξιά της μες στην αλλοτρίωσή μας. Μια οικογένεια Εβραίων περνάει ανέμελα τον δρόμο. Η ηχορύπανση σκεπάζει ικανοποιητικά το τίποτα της κουραστικής μονοτονίας στο ξεχειλωμένο αιδοίο της χλιδής. Παραδείσιοι ξενώνες μου κρύβουνε τη θάλασσα. Ο Μισταχελλής* κλαίει απαρηγόρητος πάνω στο κάστρο, ατενίζοντας τους κράχτες των ψαροταβέρνων. Μια γυμνή τουρίστρια μας ξεφτιλίζει, φωτογραφιζόμενη μ’ έναν πελεκάνο. Αμέριμνα πουλιά πετάνε πάνω απ’ την άγνωστη πόλη. Η Αφροδίτη έγινε καρμπόν για τοπικά εδέσματα. Στα Κούκλια κόβουν ακριβό εισητήριο για ψαγμένα κι ηλιοκαμένα καπέλα. Η κατοικία των Λουζινιάν σιωπά επικίνδυνα. Είναι όλα αυτά τα πράγματα πολύ παλιά. Ζούμε πια μέσα σε οθόνες. Ιδανικό ολόγραμμα, δείξε μου πώς να ζω δίχως πατρίδα. Ξερίζωσέ μου τις ρίζες, να μπορώ να ζήσω δίχως μνήμη. Να μη με πονούν οι θύμισες των προπατώρων.

Κάθομαι στο παγκάκι των Mac Donald’s. Ένα ξεραμμένο παγωτό κυλάει στα δάχτυλά μου. Που πια χρόνος για ιστορία. Η ιστορία ενοχλεί. Άδειασέ μου τον εγκέφαλο, υπέροχο ταχυφαγείο. Τίποτα δεν αξίζει όσο μια καταβύθιση στον κόσμο της άγνοιας. Κάψε τις μνήμες μου. Η ευτυχία είναι φάσμα απατηλό, έξω από σένα.

*Μισταχελλής: Φρούραρχος των κάστρων της Πάφου, επί βασιλείας Ιακώβου Β’ (1438- 1473)