Ι
Η κρίση χώρεσε παντού.
Τα μαλλιά της ανεμίζουν στα πρόσωπά μας.
Το άρωμα της, μυρωδιά μπουρδέλου, διαπεραστικό.
Κοιτάει με πάθος και αυταρέσκεια.

Οι κατηφορικοί δρόμοι της κρίσης.
Μπαλκόνι με θέα την κοιλάδα της κρίσης.
Το οικόσημο στην είσοδο της κρίσης.

Μα η κρίση, σκέφτομαι, είναι μια αφηρημένη έννοια
Πώς θα μπορούσε να κατακτήσει τον αέρα, τα βουνά
τη θάλασσα, τον ήλιο;
Πώς είναι δυνατό όλο αυτό το ευρύχωρο φως γύρω μας
να ανήκει στην κρίση;

Αψηφώ τις προειδοποιήσεις.
Φοράω τον χρόνο ανάποδα
ξεριζώνω τους άσπρους κροτάφους του
βάφω τα χείλη του κόκκινα
και εκτίθεμαι στην κρίση σας.

ΙΙ
5.30 το πρωί.
Η ταξινόμηση του σώματος, όπως μέσα στη φύση.
Όλα έχουν τη θέση τους. τα μάτια, το φως
η γεύση, η αφή, ο πόνος.
Και κει που νομίζεις πως τα πάντα λειτουργούν εξημερωμένα
ένα κρακ και το τσόφλι σπάει κι ονειρεύεσαι πως πετάς
πως όλα γύρω σου κινούνται μ’ ελαφρότητα
βουβά, δίχως πρόσωπα.
Ένα ακόμη κρακ και σπάνε τα μαλλιά, το βλέμμα
το χαμόγελο, η ισορροπία.
Έξω η ατμόσφαιρα είναι θολή.
Πάλι η άμμος από την Αφρική– όπως κάθε Μάρτη –
κι ο Ραχμάνινοφ επιμένει να σε παρασέρνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα
σε τόπους που δεν ονειρεύτηκες
ποτέ.