——————————————————————————–

ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ

Προσπαθούσε να φτάσει στο σπίτι της. Όλοι γύρω της, προσπαθούσαν να φτάσουν στα σπίτια τους. Bουτούσαν στη λάσπη, αναμαλλιασμένοι , τρομαγμένοι, με τα χέρια να αιωρούνται, σαν να ήθελαν να προκαλέσουν την μοίρα να απολογηθεί. Λίγες ώρες ήταν αρκετές, ερείπιο η ζωή τους, κατρακυλούσε μέσα στην λάσπη. Όλα έφευγαν με ορμή, σμίγανε μανιασμένα καρέκλες, αυτοκίνητα, σκουπίδια, όνειρα, κορμιά νεκρά,  όλα ένα. Έτρεχαν βιαστικά να εξαφανισθούν

Έτσι γίνεται πάντα. Ο χρόνος της καταστροφής είναι μηδαμινός. Μόνο όταν τρέχεις να σωθείς γίνεται ατέλειωτος.

Στ’ αλήθεια, της φάνηκε ατέλειωτη η απόσταση από το κέντρο που είχε κατεβεί για να πάρει την σύνταξή της,  μέχρι το σπίτι της. Το λεωφορείο σταμάτησε μακριά, πού να προχωρήσει,  ο δρόμος κομμένος, ανύπαρκτος πια.

Έσπρωξε με όλη της την δύναμη την καγκελόπορτα.

Έσυρε τα βήματά της  στα σκαλιά, ένα, δυο, τρία, πέντε σκαλιά.

Ευτυχώς που υπήρχαν και ψήλωνε η πόρτα απ’ τον δρόμο αλλιώς η λάσπη θα’τανε ίσα με το μπόι της.

‘Μην πας ακόμα’ της είπαν, ‘ περίμενε να τραβηχτούν λίγο τα νερά’.

Δεν άκουσε, δεν ήθελε ν’ ακούσει.

Πως θα τον άφηνε μόνο του, μετά από τέτοιο κακό. Αδύνατο.

Της  ήταν αδιάφορο τι θα συναντούσε . Φτάνει να’ φτανε.

Έχωσε το  χέρι της στην τσάντα της. Το κλειδί,  πού είχε βάλει το κλειδί. Άχρηστο, η πόρτα ήταν σπασμένη, βγαλμένη απ’ την θέση της μέχρι τα μισά χωμένη στη λάσπη και μπροστά σωριασμένες γλάστρες κι ένα βαρέλι με σκουπίδια. Τα  έσπρωξε με πείσμα να ανοίξει δρόμο. Η λάσπη την είχε προλάβει.  Έλειπε την ώρα που έγινε το κακό.

‘Δυνατές  βροχές και καταιγίδες’, είπε στο δελτίο από βραδύς. Χειμώνας έμπαινε, τί άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς.

Χείμαρρος  λέει , κατέβηκε, με όλο το νερό που έψαχνε από καιρό να ξεθυμάνει.

Σάμπως ήταν η πρώτη φορά! Στην ζωή της πάντα ένας  χείμαρρος κατέβαινε και παράσερνε  τα πάντα. Και το σπίτι της, πάνω στο ρέμα κτίστηκε, λένε.  Ποιος το’ ξερε. Τόσες οικονομίες για ένα σπίτι πάνω στο ρέμα, μια ζωή ολόκληρη πάνω στο ρέμα. Στην λάσπη τα όνειρα της, βάραιναν, έμεναν κολλημένα, χάνονταν. Οι άνθρωποί της  χάνονταν. Πρώτα  ο άντρας της, ύστερα ……….

Προχώρησε στο χωλ. Όλα ήταν άχρηστα, σωριασμένα σε μιαν άκρη.

Δεν την ένοιαζε. Στον μπουφέ, έπρεπε να φτάσει στον μπουφέ.   Ευτυχώς ήταν στην θέση του. Έκανε καλά που τον ήθελε από μασίφ ξύλο, καρυδιά. Τότε μπορούσε, κρατούσε λεφτά, δούλευε κι αυτή κι ο άντρας της.

Η φωτογραφία ήταν εκεί, όρθια.

Το καντήλι, το άφηνε  πάντα αναμμένο. Άλλαξε φυτίλι το πρωί, πριν φύγει,  και λάδι, το είχε γεμίσει λάδι. Σβηστό, το βρήκε, δεν άντεξε,  αλλά η φωτογραφία  έστεκε στην θέση της. Δεν είχε πάθει τίποτα. Τα μάτια της άστραψαν! Την άρπαξε και την έχωσε στο στήθος της.

Τώρα μπορούσε να φύγει, δεν την κρατούσε τίποτα πια, εκεί μέσα.   Έτσι κι αλλιώς ο καιρός είχε δείξει την μανία του πολύ πιο πριν από την σημερινή καταιγίδα. ‘Χάρισμά σου’, του φώναξε. ‘Τώρα, δεν έχεις πια τίποτε άλλο να μου πάρεις.’

Πιο κάτω στην πλατεία κόσμος πολύς,  με μπόγους στα χέρια …

-Ταυτότητα;

Δεν έχω,  την πήρε το…. ρέμα.

-Προσωρινά μπορούμε να σας τακτοποιήσουμε σε ένα ξενοδοχείο. Πόσα άτομα να δηλώσω;

-Δύο, εγώ κι ο γιός μου.

——————————————————————–

ΑΙΣΙΟΝ

Θα δεις,

κάποτε θα ημερέψουν οι καιροί,

που τώρα άγρια καλπάζουν,

σπρωγμένοι από δυσοίωνους ανέμους.

Τα θαύματα τότε θα ξεθαρρέψουν,

με τα πόδια γυμνά, θα περπατούν σε δρόμους και πλατείες,

κρατώντας απ’το χέρι ζωές που άλλοτε δείλιαζαν,

μπροστά στων ονείρων τους τον απρόσμενο χαμό.

Θα δεις,

κάποτε ο ορίζοντας,

με χαραγμένη την επιστροφή εντός σου,

θα σμίγει  με τον κεραυνό στο κύτταρο του κόσμου

την αρχέγονη μορφή σου φανερώνοντας,

απλή, χωρίς φτιασίδια, που σου φόρτωσαν τα λάθη.

Κι εσύ, Άνθρωπε,

θα αρχίσεις πάλι να μιλάς την γλώσσα σου, την πρωτινή,

που άπλωνε την σκέψη στις αιχμές των νοημάτων.

Θα θυμηθείς να  πλάσεις την εικόνα σου ξανά με φως διάφανο,

που ξέρει να φανερώνει την ουσία των πραγμάτων.

Θα δεις με τα μάτια της ψυχής σου

της αλήθειας τα  κρυμμένα μυστικά,

ζυμωμένα με των  αιώνων το απόσταγμα

ξέσκεπα τώρα πια,  να έχουν την απάντηση.

Τότε, Άνθρωπε,

θα μπορείς να χαιρετίσεις την ζωή

μέσα από τον θάνατό σου, χωρίς φόβο

για να υπάρχεις ως Αρχή, χωρίς τέλος.

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΙΗΤΕΣ

Ποιητές,

αχθοφόροι των καιρών,

περιπλανιούνται

στα μονοπάτια των ανυπότακτων στίχων.

Στριφογυρνούν αδιάκοπα

στους λαβύρινθους των λογισμών,

ντυμένοι με απομεινάρια σκέψεων,

που αφήνουν διαβάτες στα σταυροδρόμια.

Στο μέτωπο ρυτιδιασμένες λέξεις∙

στ’ αυτιά ο απόηχος ιδεών,

που οι μούσες τους χαρίζουν τις νύχτες,

όταν ξαγρυπνούν

κάτω από κόσμους ουράνιους.

Το φως στα μάτια τους,

μόνο το φως προδίδει

πως έρχονται από την έκσταση

μεθυσμένων αστεριών.

Προφήτες του κόσμου,  απόκοσμοι.

Να ακούς τους ποιητές,

ποτέ μην τους προδώσεις,

γιατί αλίμονο,

θα χαθείς μες την ανυπαρξία σου.

Υπάρχεις, όσο υπάρχουν ποιητές

να ονειροπολούν για σένα.

Υπάρχεις, όσο υπάρχουν ποιητές

για σένα να μιλούν,

για σένα, κόσμε, να πεθαίνουν.

——————————————————————————–

Από την ποιητική συλλογή «Αναζητώντας το ΦΙ»(Εκδοτικός Οίκος ΤΑΔΕ ΕΦΗ , Αθήνα 2021)

Κάποτε τα χρόνια με άκουγαν,

όταν ψιθύριζα

σε εμπιστεύομαι ζωή

στου καιρού τα  ξαφνιάσματα.

Κάποτε τα χρόνια με άκουγαν,

όταν παρακαλούσα

τις νύχτες να χαμηλώσουν το φεγγάρι,

για να μην φοβάμαι.

Κάποτε τα χρόνια με άκουγαν

όταν φώναζα

σε αγαπώ θάλασσά μου,

γιατί μ’ αφήνεις να σ’ ακολουθώ.

Τώρα, ανυπάκουα,

με ξεχνούν σιγά σιγά,

αφήνοντάς με να νιώθω το φευγιό τους

στις απολιθωμένες μνήμες.