Η Τριανταφυλλιά Πλιάκα κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη, τα τελευταία 11 χρόνια ζει στην Κύπρο. Σπούδασε Φυσικοθεραπεία, συνέχισε με Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και Σκηνοθεσία Θεάτρου & Λογοτεχνική γραφή σε ιδιωτική δραματική σχολή της Αθήνας.
Η συγγραφή είναι η μεγάλη της αγάπη. Είναι ο τρόπος της να δίνει το δικό της μήνυμα στον κόσμο. Έχει ολοκληρώσει τη συγγραφή τριών βιβλίων “Η ΛΥΚΟΣΚΈΨΗ Ι & ΙΙ” & “Ζώντας με την Αόρατη Νόσο”.
Συμμετείχε σε διαγωνισμούς λογοτεχνίας και ποίησης σε κάποιους από τους οποίους έχει διακριθεί σε Ελλάδα και Κύπρο. Να αναφέρουμε πως διατηρεί δικό της ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο.
Τέλος, αρθρογραφεί σε δημοσιογραφικές στήλες, διατηρώντας τη δική της στήλη σε γνωστό δημοσιογραφικό site.
Δείγματα Γραφής
Θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατάει
με ξεραμένα δάκρυα στα κρύα μάγουλα,
δεν είχε τέλος ο δρόμος τούτος.
Ούτε προορισμός υπήρχε,
ήμουν μικρή και δεν καταλάβαινα πολλά.
Ήξερα μόνο πως πρέπει να φύγουμε,
διχως τον λόγο να γνωρίζω.
Η μάνα μου από το χέρι με τράβαγε να προχωρήσω,
και πίσω λεπτό να μην κοιτάξω μου λεγε.
Τίποτα μαζί μου δεν κατάφερα να πάρω,
μόνο τα παιδικά μου παπούτσια.
Και αυτά σκισμένα, μα μου τα είχε πάρει ο μπαμπάς μου.
Μόνο αυτά είχα πια για να τον θυμάμαι.
Μου τα είχε αγοράσει λίγες μέρες πριν ο θάνατος τον βρεί στον ύπνο του.
Προχωρούσαμε ώρες προς άγνωστο προορισμό.
Τα πόδια μου πονούσαν και τα παιδικά μου παπούτσια είχαν σχεδόν διαλυθεί.
Μακάρι να ήταν μόνο αυτά που διαλύθηκαν.
Η οικογένεια μου διαλύθηκε από τα πρέπει της φυγής μα…
Εγώ τα παιδικά μου παπούτσια να σώσω από την διάλυση θέλησα και έτσι τα έβγαλα.
Περπάταγα ξυπόλυτη με τα παιδικά παπούτσια μου στο χέρι.
Το ένα μου χέρι το βάσταγε η μάνα μου και με το άλλο βάστούσα τα παπούτσια.
Άρχισε να βρέχει, το νερό με χάιδευε παγώνοντας
όλο και περισσότερο τα ξυπόλητα πόδια μου.
Κοίταξα ψηλά τον συννεφιασμένο ουρανό,
οι σταγόνες της βροχής έπλυναν τα ξεραμένα δάκρυα μου.
Με τράβηξε η μάνα μου κάτω από μια τέντα μέχρι η βροχή να σταματήσει.
Κάθισα κάτω στο πεζοδρόμιο και με τα δυο μου χέρια αγκάλιασα τα παιδικά παπούτσια μου.
Ήταν τα μόνα που είχα πια για να ζωντανεύουν τις μνήμες με τον πατέρα μου.
Τα παιδικά παπούτσια που κράταγα από το άλλο χέρι, ήταν σαν να κράταγα
από την μιά τη μάνα μου και από την άλλη τον πατέρα μου.
Έτσι, ο δρόμος της φυγής έμοιαζε πιο γλυκός,
λιγότερο τρομακτικός για την παιδική μου ψυχή.
Μέσα από αυτά ζωντάνευα τις πιο αγνές μου σκέψεις.
Σκέψεις που μου θύμιζαν το σπίτι μου, τον τόπο μου,
και τα τελευταία δάκρυα που στέγνωσαν στα κρύα μάγουλα μου.
Ο έρωτας του Φεγγαριού
Έρωτας από την γη στον ουρανό,
από την καρδιά σε όλο το σώμα κυλά.
Κυριεύει το πνεύμα και τον νου.
Λουλούδια παντού ερωτικά,
ασφυκτικά ευτυχισμένα ρόδα.
Τα μάτια κοιτούν το φεγγάρι και
βλέπουν τα μάτια που νοστάλγησαν.
Το ίδιο φεγγάρι κοιτούν όλα τα μάτια,
για πάντα συντροφιά.
Τα ουρλιαχτά του λύκου από έρωτα
γεμίζουν αισθησιακά τα πιο κρυφά
μονοπάτια των βουνών, με πάθος αντηχούν.
Τίποτα άλλο δεν θέλεις απλά να
μπορούσες να αγγίξεις το φεγγάρι.
Να θυμηθείς πως είναι η ενσάρκωση του όλου.
Πάντα θα υπάρχει το ερωτικό φεγγάρι
που θα κάνει τα μάτια των λύκων να
δακρύζουν σε κάθε μοναχική και
σκοτεινή πλευρά του δάσους.
Δάκρυα για τον έρωτα του
φεγγαριού…
Αυτόν τον ανεκπλήρωτο έρωτα…
Τον έρωτα τον λύκων…
Εικονική Πραγματικότητα
Ανοίγεις τα μάτια σου, εμφανίζεται μπροστά σου μια οθόνη όπου πλέον είναι προέκταση του εαυτού σου . Σε χειρίζεται, κοροϊδεύοντας σε ότι έχεις κάποια δική σου βούληση. Κάποια ελευθερία!
Λειτουργείς σαν ρομπότ, στην εικονική σου πραγματικότητα χαμένος. Φαίνεσαι και θέλεις να φαίνεσαι φανταχτερός και ερωτεύσιμος. Στην πραγματικότητα όμως είσαι ένα πλάσμα με επίπεδο συναίσθημα όπου περιμένεις μια ειδοποίηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή κάποιο σχόλιο σε κάποια φωτογραφία σου για να ενεργοποιήσεις το κατευθυνόμενο συναίσθημα σου.
Όλα γύρω άχρωμα, χωρίς νόημα… Διερωτήθηκες ποτέ γιατί ζεις μέσα σε τόση ματαιότητα και καταφεύγεις μπροστά στην οθόνη σου με αποτέλεσμα να καταστέλλεις το άγχος που κουβαλάς όλη μέρα λόγω της φυλακής που έχτισες μόνος σου και ζεις μέσα;
Στο σώμα σου αίμα παγωμένο και σιδερένια οστά, δυσκαμψία. Ναι, αυτό σου ταιριάζει. Από την ψυχή στο σώμα. Ευάλωτος νους….
Ζητιάνος προσοχής κατάντησες, την σημασία αναζητάς στην εικονική πραγματικότητα. Ηδονίζεσαι όταν πληθαίνουν οι θετικές ενδείξεις στις φωτογραφίες σου, όπου θα έλεγε κανείς πως φαίνεσαι πραγματικά ευτυχισμένος. Πόσο όμορφα φαίνονται όλα εκεί που ζεις…
Στο τέλος της μέρας σου απλά η οθόνη σβήνει, βρίσκεσαι στο σκοτάδι του μυαλού σου χωρίς καμία δύναμη και διάθεση για να αντιμετωπίσεις τα της ψυχής σου τέρατα.
Κλείνεις τα μάτια σου και αφήνεσαι μέχρι το επόμενο πρωί που θα σε ενεργοποιήσει κάποια ανάρτηση ή κάποια ειδοποίηση στο άψυχο κινητό σου….
ΕΛΕΝΗ
Μάτια του ωκεανού και όψη Καλλονής.
Ψυχή βαθιά , αγάπης ψυχή…
Ζωή γεμάτη δυσκολίες , ταραγμένος νους που σαλεύει…
Η ομορφιά σου διακριτή θερίζει τους τόπους και θαυμασμό σκορπάς στο διάβα σου…Μα δεν σε νοιάζει!
Αυθόρμητο ύφος γεμάτο ήθος και πυγμή.
Καρδιά διαμάντι…. Σκληρή και πολύτιμη.
Σε φίλους και όλους να σταθείς , να προσφέρεις….
Μελαγχολικό βλέμμα ….
Βλέμμα αποχαιρετισμού …
Απεξάρτηση απ’την ζωή και ελευθερία…
Το θάρρος και η διαίσθηση σου διδαχή… ώσπου μια μέρα Ελένη μου… ΣΙΩΠΗ!
Έφυγες τελικά…
Έφυγες αγγελοφορεμένο άστρο μου….
Έφυγες, σιωπηλά χωρίς ταραχή!
Χαρούμενη! Αλώβητη και καθαρή απ’ την βρωμιά της ζωής …
Έφυγες Ελένη μου…