Απόσπασμα από το βιβλίο : Σιντριβάνι χαμηλό με χρυσόψαρα

Με τη μουσική να ξεμακραίνει στ’ αυτιά μου πλησίαζα στον τόπο της καταστροφής. Κάτι γλυκό καιγόταν, ο αέρας μύριζε καμένο χαρτί, μαρμελάδα και λικέρ. Οι πυροσβέστες που κατέβασαν το πυροσβεστικό τους όχημα από ένα δρόμο μόλις πιο πάνω, άρχισαν να πετάνε έξω τα πρώτα κιβώτια. Άνοιξαν με αγωνία τα κουτιά και πέταγαν στον χωματένιο δρόμο το περιεχόμενο. Γυαλιστερά πακέτα με σοκολατάκια άχνιζαν μέσα στον μαύρο καπνό που πλήθαινε και κατάστρεφε τη λιχουδιά. Η βεράντα έξω από το σπίτι- αποθήκη γέμισε με σοκολατάκια αμυγδάλου, φουντουκιού, λικέρ και με νουγκατίνες τυλιγμένες σε πράσινα και χρυσαφιά χαρτάκια.

Ήρθαν οι σταβλίτες με τα άλογα, τα γκαρσόνια των διπλανών ξενοδοχείων, οι καθαρίστριες, οι πλύστρες, ο κουρέας, οι αστυνομικοί υπηρεσίας. Έπαιρναν ο καθένας από ένα κουτί σοκολατάκια και δοκίμαζε το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο για να υπολογίσουν το μέγεθος της καταστροφής.

Ο ιδιοκτήτης ήρθε τελευταίος στον τόπο της πυρκαγιάς και ατάραχος πήρε τον αποθηκάριο του και κατέγραψαν τη ζημιά. Φυσικά, η ζημιά δεν ήταν πραγματική γιατί όλο το εμπόρευμα ήταν ασφαλισμένο. Έτσι για πρώτη φορά όλος αυτός ο κόσμος που μαζεύτηκε και θορυβήθηκε με τη φωτιά απολάμβανε ανενόχλητος τα ακριβά σοκολατάκια που προορίζονταν για τα σαλόνια της αφρόκρεμας και που με κανένα άλλο τρόπο δεν θα δοκίμαζαν οι μεροκαματιάρηδες, γιατί αποτελούσε αχρείαστο αγαθό πολυτελείας.

Απόσπασμα από το βιβλίο:  Με ζάχαρη κι’ ατσάλι, σελίδα: 211

Σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη, μετά από τόσες πτήσεις σε όλη την υφήλιο, μετά από ταξίδια σε Γη και σε Αέρα, σε αυτό το νοσοκομείο στο κεντρικό Λονδίνο που βλέποντας το απ’ έξω νόμιζες πως μόνο η θλίψη κατοικεί εκεί, ένιωθε πως άξιζε να ζει την ζωή. Ένιωθε πως εκεί τον αγαπούσαν. Πως ανήκε κάπου, κάποιος τον περίμενε με χαμόγελο σαν γύριζε όπου και να πήγαινε.  Αυτό ήταν, εδώ ένιωθε πως τον αγαπούσαν αληθινά. Κι’ οι γονείς του; Και τα αδέλφια του; Και η Νεφέλη, τα παιδιά του κι’ οι γονείς της; Η Μυρτώ και ο Κένεθ που είχε και τα’ όνομα του; Ο Ανδρέας κι’ η Ράνια; Εδώ σκάλωσε. Όλοι τον είχαν επισκεφτεί και μάλιστα πολλές φορές. Με αγκαλιές, χαμόγελα και λουλούδια. Μήπως ο ίδιος είχε αλλάξει; Μήπως αυτός ήταν το πρόβλημα με ότι ένιωθε; Το ξανασκέφτηκε και έψαξε ξανά με λεπτομέρεια όλα όσα τον πονούσαν. Το κάθε τι με την ώρα το έλεγε η λογική του. Και η καρδιά του επίσης του έδειχνε τον δρόμο με όλες τις έμπρακτες αποδείξεις για την αγάπη όλων αυτών που απαριθμούσε πρωτύτερα το μυαλό του. Κατάληξε πως στ’ αλήθεια τον αγαπούσαν και σκέφτηκε τα χίλια δυο πράματα που του το έδειχναν. Όμως γιατί να νιώθει αυτούς τους ξένους ανθρώπους σε αυτό το νοσοκομείο πιο δικούς του από τους δικούς του; Υπήρχε άραγε εξήγηση για όσα περνούσαν από το μυαλό του;